“คุณพูดเองนะคะว่าฉันตามคุณไปไหนมันเป็นเรื่องของฉัน ถ้าอย่างนั้นคราวหน้าคุณเจอฉันก็ไม่ต้องตกใจละ” “อะไรนะ?” ณาณัชสะดุดกึก เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า จ้องหน้าสบตาคู่กลมโตตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกใจ ผู้หญิงคนนี้ยังไม่คิดที่จะยอมแพ้อีกอย่างนั้นเหรอ “ฉันไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ” “เดี๋ยว! เดี๋ยวสิ” ณาณัชลุกพรวดขึ้นมาทันทีจากเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ ชายหนุ่มปราดเข้าไปหาประชิดตัวพิมพ์นารา และยื้อยุดฉุดข้อมือเรียวเล็กดึงรั้งเธอเอาไว้ไม่ให้เดินหนีเขาไปไหน “ทำไมคะ คุณคิดถึงฉันเหรอ นี่ขนาดฉันยังไม่เดินออกไปจากห้องทำงานคุณเลยนะเนี่ย” พิมพ์นาราเย้า ดวงตาเป็นประกายแวววาว มองไปที่ณาณัชอย่างท้าทาย “ผม...นี่คุณบ้าไปแล้วใช่ไหม?” ณาณัชเป็นฝ่ายยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นพูดอะไรไม่ออก เมื่อเจอหญิงสาวสวนกลับมาอย่างนั้น หูเขาไม่ได้ฝาดไปใช่ไหมเนี่ย “เปล่าค่ะ แค่เป็นคนมีหลักการและทนทาน ฉันนะกำจัดได้ยากค่ะ เดี๋ยวคุณก็รู้”