หนังสือเรื่องยามเมื่อดอกสะแบงบิน ตอน บุญคูนลาน นี้ ถ่ายทอด ประเพณี และความเชื่อของชาวอีสาน เกี่ยวกับบุญคูนลาน สู่วรรณกรรมภาษาท้องถิ่น ซึ่งในเล่มมีภาษาท้องถิ่นปนอยู่ในเนื้อหาด้วย และมีเชิงอรรถเป็นคำอธิบายภาษากลางไว้ด้วยเพื่อให้เข้าใจตรงกัน การดำเนินเรื่อง เป็นการนึกย้อนอดีตของผู้เขียนไปในสมัยยังเด็ก ที่หมู่บ้านของตนเองทุกเหตุการณ์เป็นเรื่องจริง แต่การพรรณนารายละเอียดที่เป็นเนื้อหานั้นผู้เขียนเพิ่มเติมเข้ามาเพื่อให้เรื่องราวเต็มสมบูรณ์ที่สุด