ดอกรักสีเพลิง โดย...บัวริน อารัมภบท “ฆ่าเสียดีไหม?”กรณ์ขู่เสียงน่ากลัว...ทาลิกาผงะ หน้าขาเป็นกระดาษ “ว่าไง...อยากตายไหม?” “มะ...ไม่ค่ะ”หล่อนตอบเสียงตะกุกตะกักกลัวลนลาน...ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น อย่างกลัวเขาเต็มที่ก็จะไม่ให้หล่อนกลัวเขาได้ยังไง ก็หล่อนเห็นกับตานี่นาว่าเขาฆ่าคนได้อย่างโหดเหี้ยมแค่ไหน คิดแล้วยังเสียวท้องวาบอยู่เลย ถ้าเขาจะฆ่าหล่อนจริงๆ หล่อนคงไม่รอดแน่ๆ ทาลิกาสวดมนต์นึกถึงคุณพระคุณเจ้า...อย่าให้เขาฆ่าหล่อนเลย... เขามองหล่อนราวกับหล่อนเป็นผู้หญิงที่โง่เง่าเต็มที่ “เอาล่ะ...สงบปากสงบคำได้แบบนี้ก็ดีแล้ว....เราจะได้พูดกันรู้เรื่องเสียที เข้าใจไหม?”เขาถาม จ้องหน้าทาลิกาอย่างดุดัน หล่อนรีบพยักหน้าหงึกๆทันที กลัวเขาจะโกรธขึ้นมาเสียอีก ท่าทางเขาโมโหร้ายน่าดู “ฟังนะ” หล่อนจ้องหน้าเขาใจสั่นไปหมด น้ำเสียงเขาทุ้มทรงพลังอำนาจ แววตาคมกริบคู่นั้นฉายแววเอาเรื่องเต็มที่ ทาลิกากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เพราะทราบว่าไม่มีทางช่วยเหลือตัวเองได้เลย...ในเมื่อหล่อนอยู่ในอุ้งมือเขาแบบนี้ หล่อนรู้สึกกลัวจับหัวใจ เขามองหล่อนด้วยสายตาเฉยชา “ผมไม่ได้ฆ่าคุณรวีมาศ...”เขาเน้นชัดทุกคำ ราวกับต้องการให้หล่อนเข้าใจตามความหมายที่เขาพูดออกมาทุกคำ “เข้าใจนะ”เขาทำเสียงข่มขู่ หล่อนจำต้องพยักหน้าตอบกลับไป ทั้งที่ความคิดค้านกับคำพูดของเขาโดยสิ้นเชิง เขาจะพูดอะไรก็ได้ แต่ความจริง เขาฆ่ารวีมาศ ถึงแม้ว่าหล่อนจะเห็นหน้าเขาไม่ชัด แต่ว่าหล่อนก็เชื่อว่าเขาเป็นคนฆ่าแน่ๆ จะเป็นคนอื่นไปได้ยังไง ในเมื่อมีการฆาตกรรมในห้องเขา แล้วเขาก็ยังอยู่ในที่เกิดเหตุอีก แต่ตอนนี้เขาพูดอะไรหล่อนก็เออออห่อหมกไปก่อน ไม่อย่างนั้นหล่อนนั่นแหละจะเดือดร้อนไปด้วยอีกคน เขามองจ้องตาหล่อน...แล้วก็สถบออกมา “ไม่เชื่อใช่ไหม”เขาตวาด ทำเอาทาลิกาสะดุ้งเฮือก “มะ...ไม่ใช่ค่ะ...” “โกหก!”เขาตะคอก หน้าตาคุณบอกชัดเลยว่าไม่เชื่อคำพูดของผม ให้ตายซิ...ผมไม่ได้ฆ่าคุณรวีมาศ คุณรวีมาศยังไม่ตาย ผมยังเห็นเขาก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ที่โต๊ะเลย” รักด้วยใจ บัวริน