“อะ! อืม! พี่คิดถึงเถื่อนจังเลย อื้อ! ” เจ้าหล่อนพูดพลางโน้มคอชายหนุ่มลงมาซุกไซ้อย่างถวิลหา แดนเถื่อนพยายามดันร่างเล็กออก เพราะตัวเขานั้นยังไม่ทันได้ปิดประตูห้อง กลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็นเข้า “อื้อ! พี่เรย์พอก่อนครับ ให้เถื่อนปิดประตูก่อนนะ” “อ๊า! พี่ลืมไปเลยว่ายืนอยู่ที่ประตู เรายังไม่ปิดประตูกัน” ว่าแล้วก็ผละออกปล่อยให้เจ้าของห้องปิดห้อง ส่วนตัวหล่อนนั้นก็เดินไปยังห้องนอนอย่างคุ้นเคย ถึงแม้จะสงสัยในตัวแดนเถื่อนมากมายก็ตาม แต่ก็เก็บไว้ในใจ จะไม่ให้สงสัยได้ไง แดนเถื่อนมีรถหรูขับ ใช้โทรศัพท์เครื่องหรู แถมคอนโดฯ แห่งนี้อีก ถ้าไม่ใช่พวกคนมีเงินมีหรือจะสามารถเช่าหรือซื้อที่นี่ได้ ยิ่งของตกแต่งในห้องล้วนแล้วมีแต่ของแบรนด์ดังๆ ทั้งนั้น “ยืนนิ่งทำไมครับพี่เรย์” เอ่ยเสียงแหบพร่ารดต้นคอคนร่างเล็กจากด้านหลัง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว ศยามาศปล่อยวางความคิด ความสงสัยทิ้งไป ก่อนจะหันมาจูบแก้มสากที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของชายหนุ่ม “จุ๊บ! เราไปที่เตียงกันนะ รู้ไหมว่าพี่คิดถึงอกล่ำๆ ของเถื่อนแค่ไหน” ว่าแล้วก็โยนกระเป๋าถือของตัวเองไปยังโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะเดินโอบชายหนุ่ม พร้อมกับสลับจูบไปตามอกแกร่งไปด้วยจนถึงเตียงกว้าง “อะ! อูว์! เถื่อนช่างรู้ใจพี่จริงๆ เลย” หย่อนก้นกลมกลึงลงนั่งบนเตียงนุ่ม พร้อมกับดึงรั้งร่าง ชายหนุ่มที่สวมแต่กางเกงนอนเข้ามาหาตน ก่อนจะยกเรียวขาทั้งสองโอบรัดเอวสอบไว้แน่น “พี่เรย์อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ ยังไงคืนนี้ผมก็ต้องเป็นของพี่อยู่ดี” เอ่ยพลางโน้มตัวลงไปหาปากอิ่ม แล้วบดจูบอย่างดูดดื่ม “อื้อ! เถื่อนจ๋า พี่ต้องการเถื่อนนะคนดีของพี่ อ๊า! ”