นิยายลำดับ 12 ในชุดธิโมส์ พรุ่งนี้...สำหรับใครหลายคนอาจเป็นถ้อยคำแห่งความหวัง หากวันวาน วันนี้ หม่นมืดนัก ก็ยังมีความหวัง ว่าแสงแห่งวันใหม่จะสาดฉายมาพร้อมโอกาสใหม่ๆ ในชีวิต แต่สำหรับใครบางคน พรุ่งนี้...วันใหม่...รุ่งเช้า...ถ้อยคำเหล่านี้กลับคล้ายจะยิ่งตอกย้ำว่าความทุกข์ไม่มีทางหมดสิ้นไป แสงแห่งอรุโณทัยไม่อาจส่องลอดเข้ามาในห้วงหัวใจอันมืดมิด ได้แต่บอกกับตัวเองว่า “ชีวิต” ช่างยาวนานเกินจะทน ใครจะเชื่อว่า เรเวียร์ ศิลปินหนุ่มชื่อดังผู้มากความสามารถ ทายาทคนเดียวของคุ้มผีเสื้อ ตระกูลเก่าแก่ที่มั่งคั่ง จะคือใครคนนั้น สังคมและผู้คนรอบข้างรับรู้เพียงว่า เขาคือศิลปินผู้มีโลกส่วนตัวสูง ลึกลับ ยากที่ใครจะเข้าถึงและเข้าใจ ไม่มีใครรู้ ว่ารอยยิ้มหยันบนใบหน้า ทีท่าเฉยชา ไร้อารมณ์ความรู้สึก ของบุรุษหนุ่มรูปงาม เกิดจากอะไร ความเลอเลิศถึงพร้อมในชีวิต ทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ และสติปัญญา ซึ่งราวกับเฮกัลมอบให้จนเกินพอ ก่อให้เกิดปมอันใดในหัวใจ หรือแท้ที่จริง มันเป็นดั่งคำที่ผู้คนเล่าขาน...ลูกหลานและผู้คนในคุ้มผีเสื้อ...ไม่ว่าใคร ยุคสมัยใด ล้วนแต่ประสบชะตากรรมแปลกประหลาด มีชีวิตโดดเดี่ยวเดียวดาย ประหนึ่งต้องคำสาป! ไม่มีใครรู้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ “ชีวิต” หากที่ไม่รู้ก็คือ...ทำอย่างไรจึงจะพ้นไปจากชีวิตเช่นนี้ได้ ในวันคืนที่มืดมิด โดดเดี่ยว และทุกข์ท้อ เรเวียร์ได้แต่ถามตัวเอง จะมีสักวันไหม...ที่พลังแห่งหัวใจของใครสักคนจะทำให้อรุณรุ่งฉายฉาน...เปิดทางให้เขาก้าวผ่านห้วงรัตติกาลที่ยาตราสู่ชีวิตมาเนิ่นนานวันเสียที