สำหรับพฤกษ์... ผู้หญิงคนนี้ก็แค่ดอกเบี้ยคั่นเวลา. ไม่มีค่า ไม่น่ายกย่อง แม้แต่เยื่อบางๆ ที่เขาพรากมันมาจากเธอก็ไม่ได้มีความหมาย. เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้น... หล่อนเป็นคนเลือกเอง! “อุ้ย! คุณพฤกษ์ผึ้งเจ็บคะ…” เสียงหวานร้องขึ้นเมื่อต้นแขนถูกกระชากเข้าหาตัวอย่างแรง เขาทำให้รู้ว่ากำลังไม่พอใจกับอะไรสักอย่าง “จะเจ็บจะปวดแค่ไหนเธอก็ต้องทน! ค่าตัวเธอไม่ใช่ถูกๆ เลยพริมา! ถ้าเทียบกันแล้วเงินมากขนาดนั้นฉันสามารถหาผู้หญิงที่ปรนเปรอฉันได้ดีกว่าเธอถึงสามคนด้วยซ้ำ!” ทุกน้ำคำเต็มไปด้วยความดูถูกที่ทำให้เจ็บลึกทุกครั้งที่ได้ยิน แต่น้ำหน้าอย่างเธอจะไปต่อกรอะไรกับคนอย่างเขาได้ เธอมันก็แค่ลูกไก่ในกำมือของเขา…เขาบีบก็ตาย เขาคลายก็อาจจะรอด สำนึกได้เช่นนั้นหญิงสาวจึงสั่งการให้ร่างกายหยุดดิ้นรนขัดขืน ปล่อยให้เขาเหวี่ยงร่างอันบอบช้ำของเธอลงเตียงพร้อมๆ กับเสื้อผ้าที่ถูกฉีกทึ่งออกไปจากร่างกายทีละชิ้นอย่างคนใช้ชีวิตจิตใจ