“เอ้...ใครนะที่เอาดินน้ำมันไปให้ป้ามนกินแล้วหลอกว่าเป็นขนม” ติณณภพแสร้งเอ่ยออกไป “ตั้งเตครับ...” เด็กน้อยรับคำเสียงอ่อย “แล้วตั้งเตทำอย่างนั้นทำไมครับ” ผู้เป็นบิดาพยายามสอนเด็กน้อยอย่างใจเย็น “ก็ตั้งเตเล่นจนเบื่อแล้ว ก็เลยอยากแกล้งป้ามนครับ” เด็กน้อยสารภาพออกมา แต่เด็กน้อยไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วที่เขาทำก็เพราะว่าต้องการให้บิดากลับบ้านมาหาเขาก็เท่านั้นเอง “ถ้าป้ามนเป็นอะไรไป ตั้งเตจะเสียใจไหม” ผู้เป็นบิดายังคงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นั่นป็นข้อดีของเขาที่ไม่ใช้อารมณ์ในการสั่งสอนบุตร “ไม่ได้นะ ตั้งเตไม่ให้ป้ามนเป็นอะไร ตั้งเตรักป้ามน” เด็กน้อยรู้สึกใจหาย เมื่อบิดาเอ่ยเขาไม่ยอมให้ป้ามนไปไหนแน่นอน “งั้นตั้งเตก็ต้องเลิกแกล้งป้ามน แล้วก็ไปขอโทษป้ามนกับแด๊ดดี้นะครับ” “ครับ ตั้งเตจะไปขอโทษป้ามน” เด็กน้อยรับคำทันที เมื่อได้รับการใส่ใจจากบิดา เด็กน้อยที่แสนน่ารักก็กลับมา