พะวงรัก... เมรี...เพราะรัก จึงทำให้เธอเสียใจ ยากที่จะตัดใจ แต่ต้องตัดใจ แม้จะช้ำเจ็บปวดแค่ไหน เพื่อให้เขาและเพื่อนรักได้มีความสุข ความเมามาย เพราะเสียใจ ทำให้เธอทำอะไรบ้าๆ ลงไป จนสร้างรอยบาปให้ตัวเอง แต่เมื่อหายเมาก็อยากให้มันจบๆ ลืมๆ เรื่องร้ายนี้ไปซะ แต่เขากลับไม่จบ ชินนัย....เครียดๆ กับการทำงาน เลยหนีมานั่งดื่มเงียบๆ คนเดียว ผิดปกติที่จะมีสาวๆ มานั่งคลอเคลียร์ด้วย แต่เขาก็ไม่ผิดหวัง เมื่อมีสาวสวยใจกล้าเดินเข้ามานั่งคุย และชวนเขาขึ้นเตียง แล้วใครล่ะจะปฏิเสธเมื่อมีสาวสวยเชิญชวนขนาดนี้ แต่สิ่งที่เขาได้จากเธอ เรียกว่ามีค่ายิ่งนัก และเขาไม่อยากปล่อยเธอไป ก็เธอทั้งหอม ทั้งหวาน ไปทั้งตัวขนาดนี้ ใครจะปล่อยไปง่ายๆ ล่ะ แต่งานนี้ คงไม่ง่าย เพื่อหัวใจของเมรียังพะวงรักเก่า ที่เขายากจะแทรกแซงได้ ซ้ำเธอยังไม่แคร์กับสิ่งที่เสียให้เขาซะด้วย งานนี้ชินนัยจะต้องควักหัวใจของเขามาพิสูจน์ เพื่อให้เธอเลิกพะวงรักเก่า มาพะวงหารักจากเขาแต่เพียงผู้เดียว ******* “มานี่ ผมคุยเอง” เขาสั่งพร้อมแย่งมือถือของเธอไปคุยทันที “ผมชินนัยนนะครับคุณฉัตรพล” ชินนัยเรียกชื่อคนโทรมาเต็มยศ ทำเอาปลายสายตกใจ “อะไรนะครับ คุณชินนัยเหรอ นี่เมย์ยังอยู่กับคุณเหรอ” “ใช่ แล้วคุณก็เลิกยุ่งกับเมียผมได้แล้ว นี่ถือเป็นคำเตือนครั้งสุดท้าย คุณมีเมียแล้ว อย่ามาทำให้เมียของเดือดร้อน ผมขอเตือน แล้วต่อไปไม่ต้องโทรหาเมรีอีก แค่นี้นะครับ” พูดจบเขาปิดสายทิ้งทันที เอามือถือของเธอหยัดใส่กระเป๋าสูทของตัวเองซะเลย จนเจ้าของมองแล้วตกใจ “นี่ เอาของฉันคืนมานะ” เธอยื่นมือไปจะแย่งคืน ตกใจเรื่องที่เขาบอกฉัตรพลว่า เธอเป็นเมียเขายังไม่พอ ยังมาถูกยึดมือถืออีก “ไม่ต้องใช้แล้วเบอร์นี้ ผมจะหาเบอร์ใหม่ให้ โชค เดี๋ยวโทรบอกคุณผึ้ง ให้หาเบอร์สวยๆ ให้ผมใหม่ด้วย” “ครับนาย” คนขับรับคำสั่งทันที แม้จะสงสัยว่าทำไมนายถึงจะต้องบังคับผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่ผู้หญิงนายมีสายๆ ตั้งหลายคน หรือเพราะเธอคนนี้... โชคอดสงสัยต่อ เมื่อเจ้านายอารมณ์เสียมาเกือบเดือนแล้ว แต่เขาก็มีสิทธิ์แค่สงสัยในใจเท่านั้น เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของนาย หญิงสาวหันมองหน้าหล่อคมที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหวระคนร่างกายทรมานในยามคิดถึงค่ำคืนนั้น จนต้องข่มมันไว้ งัดความโกรธขึ้นมาปิดบัง “คุณจะเอายังไงกันแน่” เธอเริ่มคุย พยายามบอกตัวเองให้สงบสติ จะได้คุยกันให้ชัดเจน ไม่งั้นเธอคงจะทนทำงานใต้อำนาจของเขาต่อไปไม่ได้แน่ๆ ถ้าเขายังมาวุ่นวายกับเธอแบบนี้ “ไว้ถึงบ้านค่อยคุยกัน ผมมีเวลาสำหรับเราสองคนอีกเยอะ” ชินนัยตัดบท ไม่อยากคุณในรถ เขาอยากคุยแบบสองต่อสองกับเธอมากกว่า นั่นทำให้เมรีจำต้องเงียบปาก ยกมือขึ้นกอดอก หันมองนอกหน้าต่างรถที่กำลังเคลื่อนตัวพาเธอไปยังบ้านของเขาที่อยู่ในย่านธุรกิจ บ้านหลังใหญ่ กำแพงสูงท่วมหัว แวดล้อมด้วยตึกสูง แต่ก็ไม่ได้บดบังความใหญ่โตของบ้านหลังนี้ ด้วยเนื้อที่บริเวณเกือบไร่กว่าๆ นั่นบอกได้ชัดถึงฐานะการเงินของชินนัย “เชิญครับ ถึงบ้านแล้ว” เจ้าของบ้านก้าวลงไปรอข้างรถ ให้เธอก้าวลงมา ด้วยการบังคับด้วยสายตาที่เมรีไม่อาจทำอะไรได้นอกจากก้าวลงแล้วเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน “กลับมาแล้วหรือคะนาย ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง” เสียงแม่บ้านถามขึ้นด้วยความแปลกใจ ที่เจ้านายกลับมาไว แต่แม่บ้านก็ต้องแปลกใจกับร่างบางที่เดินเคียงข้างร่างสูงเข้ามา “มีเรื่องส่วนตัวจะต้องเคลียร์นะป้า นี่เมรี หรือ เมย์ นี่ป้ามาลัย แม่บ้านที่นี่ ช่วยหาน้ำส้มให้หน่อยนะ ฉันจะพาคุณเมย์ไปนั่งคุยที่ห้องนั่งเล่น” ชายหนุ่มแนะนะ และสั่ง ไม่รอให้หญิงสาวยกมือไหว้ผู้อาวุโส ยื่นมาจูงมือน้อยพาเดินไปยังทิศทางห้องนั่งเล่นทันที สร้างความแปลกใจให้กับแม่บ้านที่ทำงานกับเขามาเกือบสิบปี “นี่คุณโชค ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอ” พอเห็นโชคหิ้วกระเป๋าเอกสารของชินนัยเข้ามา ป้ามาลัยถามทันที “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับคุณป้า” “อ้าว ก็อยู่กับนาย ไปกับนาย ทำไมไม่รู้เรื่องล่ะ” คนอยากรู้เรื่องถาม “ไม่รู้จริงๆ ครับป้า ถ้าป้าอยากรู้ก็ถามนายเองเถอะ” “บ้า ใครจะกล้า แต่ดูท่าทางน่าจะมาเป็นนายหญิงของบ้านมากกว่านะ เพราะนายไม่เคยพาใครมาบ้านเลย” “อันนี้ก็ต้องถามนายดูอีกเหมือนกันครับป้า” โชคชัยยังตอบคำเดิม ทำให้ป้ามาลัยอดจะตีแขนใหญ่ของเขาไม่ได้ ที่ช่างมาพูดดักคอแบบนี้ “พูดแบบนี้ก็ไม่ต้องกินแกงส้มดอกแคกันหรอกวันนี้” “โหป้า จะใจดำกับคนทำงานมาเหนื่อยๆ หรือครับ” “หึ ก็พูดไม่เข้าหูเองนี่ ไปเลยนะ ไม่ต้องมาทำตาแบบนี้ ป้าไม่ใจอ่อนหรอก” “โธ่ป้า ผมหิวนะครับ เดี๋ยวผมตามเข้าไปช่วยป้าในครัวละนะครับ” “ไม่ต้องช่วย ฉันจะไปทำน้ำส้มให้นายก่อน” ป้ามาลัยงอนให้โชคที่ช่างเก็บความลับของชินนัยเป็นอย่างดี “โธ่ป้า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วจะบอกป้าได้ไงล่ะ” ชายหนุ่มโชคยกมือเกาหัวแกร๊กๆ เดินเอากระเป๋าเอกสารไปไว้ในห้องทำงานให้ผู้เป็นนายทันที “นี่คุณ คุณต้องการอะไร” เมรีหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา หลังจากถูกจับมือไว้แน่นไม่ยอมให้เธอสลัดออกได้ มองหน้าหล่อคมที่กระชากใจดวงน้อยให้หวั่นไหว แต่เธอบอกตัวเองว่า เธอรักฉัตรพล เธอยังลืมเขาไม่ได้ ผู้ชายคนนี้แค่คนแปลกหน้าที่ผ่านเข้ามาเท่านั้น “ผมอยากรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น” ชินนัยเริ่มคุย แต่คนฟังกลับหน้าร้อนผ่าว “ฉันลืมไปหมดแล้ว” แม้จะไม่ยอมรับว่าใช่ผู้หญิงคนนั้น แต่คำตอบบอกชัดว่าเธอยอมรับ และไม่ต้องการจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นนั่นด้วย “แต่ผมลืมไม่ได้”