บุหงาราตรี โดย...บัวริน อารัมภบท “กรี๊ด...”ร่างบางกลิ้งลงมา...คิดว่าตัวเองคงคอหักตายแบบเดียวกับภรรยาของนภดลเสียแล้ว...ไม่นึกเลยว่าตัวเองต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าสังเวชแบบนี้ แต่จู่ๆ รมิดาก็รู้สึกว่าร่างของตังเองปะทะเข้ากับอะไรนุ่มๆแข็งแรง...มีใครบางคนวิ่งสวนบันไดขึ้นมารับร่างหล่อนเอาไว้ รมิดาหน้าตาตื่น มองร่างสูงใหญ่อย่างมึนงง สับสน ร่างของหล่อนเข้าไปอยู่ในวงแขนเขาแบบพอเหมาะพอเจาะ นภดล! คุณพระช่วย...เขามาได้ยังไงนี่? รมิดามองเขาอ้าปากค้าง แต่ชายหนุ่มไม่มีเวลาที่จะพูดกับหญิงสาว เขารีบพยุงหล่อนทรงตัวเอาไว้ “เป็นอะไรหรือเปล่า”เขาถามเสียงร้อนรน พอรมิดาส่ายหน้า เขาก็รีบวิ่งขึ้นบันได เพื่อไปไล่จับคนร้าย “อย่าหนีนะ...หยุดเดี๋ยวนี้...!”เขาขู่ พร้อมกับยิงปืนขู่ออกไป...พวกนั้นหนีกระเจิงกระโดดออกไปทางหน้าต่าง วิ่งไปแบบไม่คิดชีวิต จนถึงตอนนี้รมิดายังไม่หายขาสั่นเลย หล่อนนั่งทรุดอยู่ตรงขั้นบันไดนั้นเอง คิดว่าตัวเองจะคอหักตายเสียแล้ว...นี่ถ้านภดลไม่มาช่วยรับเอาไว้ทันเวลาพอดี หล่อนคงลงไปนอนพอพับอยู่ที่พื้นข้างล่างนั่นแหละ ร่างสูงกลับมาดูหญิงสาว หลังจากเขายิงขู่พวกโจรห้าร้อยนั่นจากทางหน้าต่าง จนพวกมันหนีกระเจิงกันไปคนละทิศละทาง เขามองหญิงสาวด้วยสายตาเป็นห่วง ตอนนั้นเขาเปิดไฟสว่างจนทั่วบ้านแล้ว รมิดามองเขาปากคอสั่น “เป็นอะไหรือเปล่า”รมิดามองเขาทั้งน้ำตาอาบแก้ม ยังตกใจไม่หาย พลางส่ายหน้าไปมาแรงๆ“ไม่ค่ะ...คุณ...คุณมาช่วยไว้ทัน...” “มันไปกันหมดแล้ว”รมิดาตัวสั่นสะท้าน ราวลูกนก จนเขาต้องดึงร่างบางเข้าไปกอดปลอบเบาๆ“มันทำอะไรหรือเปล่า” รมิดาส่ายหัว หน้าขาวเผือด“มัน...มันปีนขึ้นทางหน้าต่าง” “ผมเห็นแล้ว...”นภดลพูดเสียงขรึม เห็นแล้วหรือ เขาเห็นได้ยังไง หล่อนมองเขาอย่างสับสน ว่าแต่เขามาที่นี่ได้ยังไง เขารู้ได้ยังไงว่ามีคนขึ้นบ้าน รมิดามองเขาตาปริบๆ “คุณ...คุณมาได้ยังไงคะ” “ผมจอดรถเฝ้าคุณอยู่ข้างนอก” จอดรถเฝ้าหรือ! รมิดาอ้าปากค้าง มองเขาอย่างประหลาดใจ คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะจอดรถเฝ้าหล่อน อย่าบอกนะว่าเขาทำแบบนี้ทุกคืน รมิดามองเขาสีหน้าตื่นตะลึง ไม่คิดว่าเขาจะเป็นห่วงหล่อน ขนาดมานอนเฝ้าหล่อนในรถทุกคืน รักด้วยใจ บัวริน