ซาตานคืนรัง โดย…บัวริน อารัมภบท “ปล่อยค่ะ...สิเดินเองได้” “ไม่เอา...สิเหลี่ยมจัดนัก ผมไม่ไว้ใจแล้ว คราวนี้ผมไม่ยอมพลาดให้สิหลอกอีกแล้ว”ตติยะพูดเสียงขึงขัง มณสิกาหน้าแดงก่ำ มองเขาอย่างขลาดๆ จำต้องกอดคอเขาเอาไว้ เพราะกลัวเขาทำหล่อนหล่น “วางสิลงเถอะคะ สิสัญญาว่าจะไม่แกล้งคุณอีกแล้ว” “ไม่เชื่อหรอก...สิทำผมปวดหัวแทบแย่” “สิขอโทษค่ะ...ก็...สิกลัวนี่ค่ะ” “กลัวอะไร”เขาก้มลงมองหน้าหล่อนสีหน้าขมวดมุ่น “สิคิดว่าผมจะฆ่าสิหรือไง สิทำให้คืนส่งตัวพังไม่เป็นท่าเลยรู้ไหม?” มณสิกาแก้มร้อนวาบ “ก็...ก็...สิ...สิไม่เคยนี่ค่ะ” ตติยะส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “ยังดีนะที่สิไม่ใส่ยาพิษให้ผมกิน” เขาก็พูดเกินไป หล่อนจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไง มณสิกาไม่คิดจะทำร้ายเขาสักหน่อย หล่อนแค่ต้องการหยุดเขาเท่านั้นเอง มณสิกาตาเบิกกว้าง เมื่อเขาวางหล่อนลงข้างเตียงนุ่ม หล่อนไม่เคยเข้าห้องของเขามาก่อน ดูเหมือนตอนนี้ถูกจัดแต่งเพื่อเป็นห้องหอสำหรับเขาและหล่อนไปแล้วเรียบร้อย หล่อนหายใจระรัวมองตติยะอย่างขลาดๆ ดวงหน้าร้อนผ่าว เมื่อเห็นนัยน์ตาพราวของเขา หล่อนจะหนีไปไหนได้ ในเมื่อเขาเล่นปิดประตูลงกลอนเสียแน่นหนาเชียว ขังหล่อนกับเขาไว้ด้วยกัน กว่าจะหล่อนวิ่งไปถอดกลอนได้ เขาก็คงรวบตัวหล่อนเอาไว้ได้เรียบร้อยแล้ว มณสิกามองเขาอย่างตื่นไหว “คุณ...คุณจะทำอะไรคะ?” “พี่ตี๋”เขาข่มขู่ “คะพี่ตี๋”หล่อนจำต้องยอมตามเขาทุกอย่าง ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ฉลาดเลยที่จะขัดใจเขา ตติยะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ “ต้องอย่างนั้นสิ” รักด้วยใจ บัวริน