ดาหลาตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์ของหนุ่มหล่อโรคจิตชาวญี่ปุ่น เขายัดเยียดความรักอันวิปริตให้แก่เธอ พร่ำเพ้อว่าเธอเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว... ฉันได้แต่นั่งช็อก อยากจะลุกออกไปแต่ขาที่สั่นเทานั้นคล้ายกับไม่มีแรงแม้แต่จะกระดิก ชายหนุ่มเลือดเย็นหันมามองฉันด้วยรอยยิ้มมุมปาก “เหมือนคุณจะได้ออกทีวีด้วยนะครับ” เขาคีบอาหารเข้าปากด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ทั้งที่คุณก็อยู่ที่นี่อย่างมีความสุขแล้วแท้ๆ ไม่รู้ว่าจะตามหาคุณไปทำไมกัน ฮ่าๆ ผมหวังว่าทุกคนจะลืมคุณในเร็ววันนะ เพราะว่า... คุณจะไม่มีวันได้กลับไป” น้ำเสียงในประโยคหลังเย็นเฉียบจนฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบและตกใจที่ได้ยินเช่นนั้น เขามองใบหน้าของฉันคล้ายกับสังเกตเห็นความกลัว ก่อนจะเช็ดปากแล้วลุกเดินเข้ามาหาฉัน ฉันได้แต่นั่งตัวเกร็งเมื่อเขาอ้อมมาอยู่ข้างหลัง โอบไหล่ของฉันด้วยแขนข้างหนึ่ง ยื่นใบหน้าเข้ามาสูดดมใบหูและเส้นผมของฉัน