รวิตามองดูชายหนุ่มที่หนวดเครารกรุงรัง ผมยาวประบ่า จมูกโด่งเป็นสัน หากเขาโกนหนวดเคราตัดผมให้สั้น คงหล่อเหลาน่าดู เมื่อได้สติ รวิตาเริ่มรู้สึกตัวว่าตอนนี้ระหว่างเธอกับเขาอยู่ใกล้ชิดกันมากเกินไป หากใครมาเห็นเข้าตอนนี้ อาจเป็นภาพที่ล่อแหลม เนื้อตัวแนบชิดติดกัน เธอพยายามใช้มือบางดันอกแกร่งเพื่อผลักเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล “อื้อ! ปะ ปล่อยได้แล้วค่ะ คุณทับตัวฉันอยู่” ใบหน้าแดงระเรื่อ เอ่ยปากบอกชายหนุ่ม หวังจะให้เค้าลุกขึ้น เธอจะได้ลุกตาม ตอนนี้กระโปรงของเธอร่นขึ้นมาอยู่เหนือเข่าเผยให้เห็นขาอ่อนเนียนขาวของเธอ เพราะคนร่างหนาทับเธอไว้ “หึ! รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร?”เขากระซิบอยู่ข้างหูของเธอ มองรวิตาด้วยสายตานิ่งเรียบ รวิตาเริ่มมองสบตาเขาด้วยสายตาหวั่นๆ “ยัยเด็กขี้แย” เพียงแค่เขาเอ่ยคำนี้ขึ้นมา ทำให้รวิตาเริ่มจะพอเดาได้ว่าเขาคนนี้เป็นใคร แว่บขึ้นมาในหัว ภาพในวัยเด็กฉายซ้ำเข้ามา ยัยเด็กขี้แย อ้วน น่าเกลียด น่าเบื่อ น่ารำคาญ “พี่อาชา” เธอเรียกชื่อเขาออกมาเสียงแผ่วเบา เริ่มรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนวูบวาบ เขินตัวเองที่แอบนินทาเขาลับหลัง ไม่ใช่สิ! ต่อหน้าเลย เจ้าตัวคงได้ยินทุกคำแล้วที่หล่อนพูด โอ๊ย! ตายแล้วยายวิว