“มึงมาอยู่ที่บ้านกูได้ไงวะ” เขาพูดขึ้นพร้อมเอามือชี้หน้าผม “มาเอาลูกให้มึงนั่นแหละ” “มึงกล้าเรียกกูว่ามึงเหรอ” “เออ มากกว่านี้กูก็จะเรียก มึงนี่ไม่ควรเป็นพ่อคนเลยนะ ทำไมไม่ดูแลลูก มึงรู้ไหมว่าลูกเขาต้องการมึงแค่ไหน แต่มึงกลับทำตัวเสเพ ดื่มเหล้าจนเมาหัวราน้ำไม่สนใจแม้แต่ความรู้สึกของลูก” “มึงไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกู” “เออ กูก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของมึงหรอกถ้าลูกมึงไม่โทรฯ ตามให้กูมาอยู่ด้วย” “โทรฯ ตาม” เขาถามผมกลับมา…ในแววตาราวครุ่นคิดอะไรอยู่ “ใช่ลูกมึงโทรฯ ตามให้กูมาอยู่ด้วย เพราะบอกว่าพ่อกลับบ้านดึกแทบทุกวันและยังเมาเหล้ากลับมาบ้านอีกด้วย ลูกมันคงทนนิสัยแย่ ๆ ของพ่อไม่ได้” เขาหยุดซะงัก ไม่พูดอะไร...ทุกอย่างนิ่ง ! อันที่จริงผมก็ไม่อยากพูดแบบนี้หรอก เพราะผมรู้ว่าที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าเขายังทำใจเรื่องการสูญเสียไม่ได้ แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อคนตายไปแล้ว ต่อให้ดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตายเมียก็ไม่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาหรอก หรือว่าดื่มเพื่อให้ลืมเธอ มันก็ลืมแค่แป๊บเดียวพอหมดฤทธิ์เหล้าก็กลับมานั่งซึมนั่งเศร้า คิดโหยหาถึงแต่เรื่องเก่า ๆ อีก ทางที่ดีไอ้คุณหมีควรจะทำใจและก้าวต่อไปข้างหน้า อย่างน้อย ๆ ก็เพื่อลูก ๆ “มึงนี่มันปากดีจริงนะ วันนี้กูจะสั่งสอนมึงว่าคนปากดีมันควรต้องได้รับโทษอะไรบ้าง” ไอ้คุณหมีจับแขนผมลากเข้าไปในบ้าน นี่ขนาดเมาเหล้ายังมีแรงมหาศาล ไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงจากที่ไหนมา ผมไม่สามารถต้านทานแรงของเขาได้เลย สมกับที่ผมเรียกว่าไอ้คุณหมีจริง ๆ เขาลากผมเข้ามาที่ห้องนอนแล้วผลักผมลงบนเตียงอย่างแรง แล้วค่อมมาค่อมบนตัวผมทันที ซึ่งผมไม่สามารถดิ้นหนีจากการรุกรานตรงนี้ได้เลย ตอนนี้สภาพผมเหมือนแมวที่กำลังจะถูกหมีขย้ำ “มะมึงจะทำอะไร” ผมถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ เพราะตอนนี้ผมก็เริ่มกลัวหมีแล้วเหมือนกัน “ลงโทษคนปากดีอย่างมึงไง มึงรู้ไหมไม่เคยมีลูกน้องคนไหนกล้าว่ากู ฉอด ๆ อย่างนี้มาก่อนเลย มึงคนแรกเลยนะที่กล้าว่า กล้าด่ากู” เขาพูดออกมาพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม สายตาที่เขามองผมเหมือนเขากำลังคิดที่จะทำอะไรกับผมอยู่ ไม่นะ ไม่จริง...มันต้องไม่ใช่นั้น ผมเป็นผู้ชายแล้วไอ้คุณหมีก็เป็นผู้ชาย “มะมึงจะลงโทษอะไรกู” “เอามึงทำเมียไง” “ไอ้บ้า ออกไปมึงเมามากแล้ว” ผมพยายามผลักร่างหมี ๆ ออกจากผม แต่ร่างนั้นไม่กระดิก ไม่ขยับแม้แต่น้อย “กูอยากรู้ว่าถ้าผู้ชายได้กันมันจะเป็นยังไง แล้วมึงควรภูมิใจว่ามึงเป็นผู้ชายคนแรกของกู” เขาโน้มใบหน้าหล่อลงมาประกบจูบกับผมอย่างดูดดื่ม มือของเขาก็พยายามถอดเสื้อ และถอดกางเกงผมออก ไม่นานผมก็อยู่ในสภาพชุดวันเกิด “ปะปล่อย ปล่อย”ผมพูดออกไปอย่างสุดเสียง หากเสียงดังอยู่ในลำคอ เพราะว่าตอนนี้ปากของไอ้คุณหมีปะกบกับปากของผมอยู่