“ไม่....” เจ้าหญิงธุวดาราทรงเอื้อยเอ่ยได้เพียงเท่านั้น พระโอษฐ์หนารุ่มร้อนก็โน้มลงมาทาบชิดบนเรียวโอษฐ์บาง องค์วิษณุวรกานต์ทรงค่อยไล้ชิมความหอมหวานจากกลีบโอษฐ์งามอย่างแผ่วเบา เพื่อปลอบประโลมและปลุกเร้ามิให้คนในอ้อมพระพาหาเสียขวัญตื่นตระหนกไปมากกว่าที่เป็นอยู่ หากไม่นานนักความอ่อนหวานนั้นก็แปรเปลี่ยนเพิ่มความเร้าร้อนลึกล้ำรุนแรงดังพายุเพลิงใจกลางภูเขาหิมะ เจ้าหญิงธุวดาราอ่อนระทวยอยู่ในวงพระพาหา พิษแห่งสิเนหาที่องค์วิษณุวรกานต์มอบประทานให้ ทำให้เกือบจะทรงพระองค์ไม่อยู่ หากไม่มีอุ้งหัตถ์แข็งแกร่งคอยประคอง มีหวังพระองค์คงกองทรุดอยู่ตรงแทบพระบาท จุมพิตยาวนานเรียกร้องนั้นยิ่งปลุกเร้าอารมณ์เบื้องลึกจนทำให้มิอาจทรงต้านทานไหว ในที่สุดวรกายบางก็พร้อมยอมจำนนสิโรราบต่อพลังอำนาจแห่งความปรารถนา