เขามาเพื่อ ‘ล่า’ ส่วนเธอ ‘ล่าเขา’ อีกที ----- “เอาเถอะ ๆ มีอะไรก็พูดมา” “ฉันมาที่นี่เพื่อขอให้พี่ฆ่าเสือตัวนั้น ธุระของฉันมีเท่านี้” หญิงสาวยืนยันคำเดิม พรานขาลหรี่ตาลง “สาวน้อย... ผมเป็นนายพรานรับจ้าง ถ้าเธอต้องการให้ผมฆ่าเสือตัวนั้นมันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” พลอยแสงสบตาเขา แล้วพวงแก้มก็ร้อนผ่าว ถึงอย่างนั้นเธอยังใจกล้าเจรจากับเขา “ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?” “เธอไม่รู้ หรือแกล้งไร้เดียงสากันแน่?” พลอยแสงส่ายหน้า “ฉันไม่เข้าใจที่พี่พูด” “อย่าหาว่าผมดูถูกเลยนะ เรียกเป็นเงินไปสาวชาวบ้านอย่างเธอก็คงไม่มีจ่ายหรอก” ชายหนุ่มหยุดปากแค่นั้น สายตาคู่คมหยุดที่หน้าอกหน้าใจของหญิงสาวที่ดันเสื้อออกมา เขาไม่ได้อยากคิดลามก แต่เห็นพลอยแสงแล้วมันทำให้เขาอดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ “ฉันไม่มีเงินหรอกพี่ แต่ถ้าพี่ฆ่าเจ้าเสือตัวนั้นได้ ฉันยินดีเป็นคนรับใช้บ้านพี่นะ” พลอยแสงบอกซื่อ ๆ พรานขาลหัวเราะ “สวย ๆ อย่างเธอ ผมใจร้ายให้เป็นคนรับใช้ไม่ได้หรอก แต่ถ้าเธอเต็มใจจะอยู่กับผม ผมก็ยินดีรับเธอเป็นเมีย”