“คุณ...คุณมาคิล คุณสร้างหลุมพรางหลอกล่อฉันให้มาติดกับดักของคุณ” “ใช่ ผมกำลังหลอกล่อคุณ ไม่ต่างจากนายพรานหลอกล่อกระต่ายหน้าโง่ให้ติดบ่วงแร้วของเขา” “คุณจงใจให้ฉันเห็นที่เก็บตู้เซฟ เพราะรู้ว่าฉันกำลังตามหามันอยู่” “ฉลาดขึ้นแล้วนี่อักษรา คุณคิดว่าผมไม่รู้หรือยังไงว่าคุณมาที่คฤหาสน์อัล ฟามิลทำไม คุณต้องการบลูไดมอนแทบขาดใจ จนยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อมัน” “แต่ทุกอย่าง ไม่ใช่อย่างที่คุณเห็น” “ผมเชื่อในสิ่งที่สายตาผมเห็น อยากรู้รหัสเปิดเซฟยังงั้นหรือ อักษรา! แค่เพียงคุณจดจำมันสักนิด แค่เพียงคุณนึกถึงค่ำคืนวันนั้น วันที่ผมทำตัวเป็นไอ้หน้าโง่! คุกเข่าอยู่ต่อหน้าคุณเพื่อขอคุณแต่งงาน คุณก็จะรู้ว่ารหัสเปิดเซฟคือรหัสอะไร” “ปล่อยฉันนะ คุณมาคิล” “ปล่อยแน่ ผมปล่อยคุณแน่ อักษรา แต่ต้องหลังจากที่คุณบำเรอรักให้กับผมแล้ว” มาคิลไม่ปล่อยให้อักษราภัคเป็นอิสระ ริมฝีปากร้อนรุ่มกระแทกบดขยี้จุมพิตลงมาบนเรียวปากอิ่ม กดกายทาบทับทิ้งน้ำหนักลงไปบนร่างเล็กให้หญิงสาวนอนราบลงไปกับพื้นพรมหนานุ่ม “ปล่อย!” อักษราภัคร้องหาอิสระให้กับตนเอง ร่างเล็กบิดกายไปมา หวังให้หลุดพ้นจากการจองจำของเรือนกายล่ำสัน “เอาสิ คนสวย ยั่วผมอีกครั้ง บริการผมด้วยมือและปากน้อยๆ ของคุณ สาบานได้ว่าถ้าคุณทำหน้าที่ของนาง บำเรอได้เด็ดสาระตี่ ไม่แน่! ผมอาจจะยกบลูไดมอนให้กับคุณเป็นของกำนัลในการบำเรอรักในครั้งนี้ก็ได้”