อสูรพ่ายรัก โดย...บัวริน อารัมภบท “อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ”เขาตวาดเสียงกร้าว ปาจารีมองเขาอย่างขำๆ “อย่าห่วงตัวไปหน่อยเลยค่ะ...ฉันแค่จะทำกายภาพให้คุณเท่านั้นเอง อย่าขัดขืนด้วย...ไม่อย่างนั้น ฉันจะ...จะ...” “เธอจะทำบ้าอะไร”เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองหล่อนตาเขียวปัด “ฉันก็จะกระตุกขนหน้าแข้งคุณแบบนี้นะซิคะ”หญิงสาวจับขนหน้าแข้งเขา ก่อนจะกระตุกแรงๆ ทำเอาเขาร้องลั่นไปเลย ปาจารีแอบกลั้นยิ้ม นึกดีใจนิดๆ ที่เขามีความรู้สึก หล่อนนึกว่าขาเขาจะไม่มีความรู้สึกเสียอีก แสดงถึงมีความหวังงว่าเขาสามารถเดินได้ ถ้าเขาให้ความร่วมมือออกกำลังกายขาอย่างที่พี่ชายของเขาว่า “ยายบ้า! กล้าดียังไงมาดึงขนขาฉัน..ยายตัวแสบ...เธอนี่มัน...!”เขาแยกเขี้ยว ปาจารียิ้มใส่ตาเขาอย่างไม่เดือดร้อน “ถ้าคุณยังดื้อ ไม่ยอมให้ความร่วมมืออีก ฉันก็จะดึงขนหน้าแข้งคุณออกให้หมดเลย”หล่อนมองเขาอย่างท้าทาย ปาจารีคำรามลั่น “อย่านะ...ยายบ้าเอ้ย...ถ้าเธอกล้าดึงขนขาฉันอีกล่ะก็...” “คุณจะทำอะไรคะ...คุณจะทำอะไรฉันได้ แค่จะขยับตัวมาบีบคอฉันยังลำบากเลย เอาไว้ให้คุณเดินได้แล้วค่อยมาขู่ฉันดีกว่า ฉันไม่กลัวคุณหรอก”เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธหล่อนจนแทบกระอักเลือด แต่ไม่อาจทำอะไรหล่อนได้ ถ้าไม่ทำตามที่หล่อนสั่ง หล่อนก็แกล้งกระตุกขนหน้าแข้งเขา “ฉันจะฆ่าเธอ!” รักด้วยใจ บัวริน