"ทำไมต้องหนีพี่ตลอด เกลียดพี่หรอ" ชายหนุ่มร่างใหญ่ วางแขนทั้งสองถัดจากใบหน้าเธอ แผ่นหลังบางๆ ของณดาที่ชิดติดกำแพงชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเพราะความตื่นเต้น "เปล่าค่ะ" ณดาตอบได้แค่นั้นเธอไม่ได้เกลียดเขามันตรงข้ามเลยด้วยซ้ำแต่ที่คอยหนีเพราะอายและประหม่าเหลือเกินยามชิดใกล้แล้วตอนนี้เธอกับเขาแทบจะรวมเป็นร่างเดียว ถ้าเงยหน้าขึ้นไปมันต้องห่างไม่ถึงคืบแน่ๆ แย่แล้วณดา...เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลมขาแข้งอ่อนแรงไปหมด !