หนังสือ "คุณตาแม้น(เล่ม 3) นี้ จะเป็นการนำเสนอตอนที่ 7 “ความรักคือความทุกข์” ซึ่งเป็นเรื่องราวของครอบครัวสองครอบครัวที่นั่งพูดคุย หารือ และปรับทุกข์กันในเรื่องของลูกๆของพวกเขา และด้วยความรักความห่วงใยในตัวของลูกๆ จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาได้เกิดมีความกลัว ความวิตกกังวลถึงอนาคตของลูกๆ จนทำให้ตัวของผู้ที่เป็นพ่อแม่นั้นต้องเกิดมีความทุกข์สะสมขึ้นอยู่ภายในใจโดยที่ไม่รู้ตัว และแม้จะได้พยายามที่จะปล่อยวาง ไม่ไปคิดกังวลถึงเรื่องของลูกๆมากนัก โดยการหาเรื่องอื่นๆมาทำให้มันยุ่งๆ หรือหนีไปเที่ยว และพยายามปลอบใจตัวเองว่ามันเป็นเรื่องของอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ซึ่งอาจจะไม่เป็นอย่างที่ตัวเองกำลังกังวลอยู่ก็ได้ ฯลฯ แต่ก็หารู้ไม่ว่าการปล่อยวางแบบที่ยังไม่ได้เข้าใจถึงเรื่องของเหตุปัจจัยที่แท้จริงตามหลักการของธรรมะนั้น แม้จะช่วยทำให้ลืมเรื่องที่กำลังกังวลใจอยู่นั้นไปได้บ้างในบางขณะ มันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ถูกต้อง เพราะความทุกข์สะสมนั้นมันยังคงอยู่และพร้อมที่จะทวีตัวเพิ่มขึ้นในทุกๆครั้งที่จิตไหลไปคิดถึงเรื่องลูกๆขึ้นมา หรือการเห็นภาพ ได้ยิน ฯลฯ เรื่องที่มีแนวโน้มว่าลูกๆอาจจะต้องพบกับความทุกข์เช่นนั้นได้ และเจ้าความทุกข์สะสมนี้เองที่เป็นสาเหตุหลักที่ผู้คนต้องเจ็บป่วยด้วย โรคเครียด โรคซึมเศร้า โรคร้ายต่างๆ ฯลฯ กันมากมายดังที่เห็นกันในปัจจุบันนี้ ซึ่งการมีความรัก ความเมตตา ต่อกันนั้นตัวผู้เขียนเองก็ยอมรับว่ามันเป็นสิ่งที่ดี และสมควรที่จะเพิ่มพูนสัญญา(ความจำ) เช่นนี้ไว้ในจิตให้มากๆ เพื่อที่เราจะสามารถควบคุมเจ้าตัวกิเลสความโกรธได้ (ความโกรธต้องแก้ด้วยความเมตตา) แต่ก็ต้องมีความรู้ที่ถูกต้องคือตัวปัญญาที่แท้จริงสะสมเป็นสัญญาร่วมไปด้วย เช่น การไม่เที่ยงของสิ่งต่างๆ(อนิจจัง) ความทนอยู่ในสภาวะเดิมๆไม่ได้ (ทุกขัง) ความที่เราไม่สามารถควบคุมให้สิ่งต่างๆไม่เปลี่ยนแปลงไป(อนัตตา) ฯลฯ เพราะสัญญาของความรู้ที่ถูกต้องเหล่านี้ จะช่วยทำให้เราสามารถเข้าใจ และวางจิตได้อย่างถูกต้อง และเท่าทันต่อความทุกข์ที่เกิดขึ้นได้ เมื่อถึงเวลาที่เราจะต้องพบเจอกับความเปลี่ยนแปลงใดๆ โดยไม่หลงไปโทษหรือตำหนิใครอะไร แม้แต่ตัวเองเพราะสามารถเข้าใจได้แล้วว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้มันเกิดขึ้นและดับไปตามเหตุปัจจัยที่มันต้องเป็นเช่นนั้น ไม่ใช่เกิดขึ้นด้วยความบังเอิญซึ่งถ้าสามารถฝึกฝนตัวเองจนสามารถปล่อยวางจิตได้เช่นนี้ ก็นับได้ว่าเราสามารถมีความรักที่ประกอบไปด้วยปัญญาได้แล้ว ซึ่งความรักชนิดนี้จะไม่ทำให้เราต้องเป็นทุกข์ไปกับมันได้อีก ดังนั้นความรักที่เกิดขึ้นนั้นก็จะไม่เป็น “ความรักคือความทุกข์” อีกต่อไป ดังนั้นเนื้อหาของหนังสือคุณตาแม้น(เล่ม 3) นี้จึงเป็นการพูดคุยขอความรู้ทางธรรมจากคุณตาแม้นผู้รอบรู้เพื่อนำมาเป็นแนวทางการเลี้ยงดูลูกด้วยความรักอย่างมีปัญญา และการแก้ไขปัญหาต่างๆที่อาจจะเกิดมีขึ้นได้ของเด็กๆที่กำลังเจริญเติบโตขึ้นมา ท่ามกลางสภาวะแวดล้อมของสังคมในยุคปัจจุบันที่ต้องเร่งรีบ แข่งขัน ตัวใครตัวมัน ลองมาดูกันว่าคุณตาแม้นผู้ใจดีของเราจะใช้ธรรมะข้อใดมาถ่ายทอดบอกสอนต่อพ่อแม่ของเด็กๆในยุคดิจิตัลนี้กันบ้าง และผู้ที่เป็นพ่อแม่หรือผู้ปกครองที่มีความรักและห่วงใยในตัวลูกๆของตนเป็นอย่างมาก เช่น แม่น้อยและสุนีย์ จะสามารถนำธรรมะที่ว่านี้ไปใช้ในการเลี้ยงดูลูกๆของพวกเธอให้เติบโตขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบคือ เติบโตขึ้นมาพร้อมกับปัญญาที่จะนำพาตัวเองให้มีความสุขได้อย่างแท้จริงโดยสามารถที่จะหนีพ้นจากความทุกข์ทั้งหลายได้อย่างถูกวิธี ไม่ต้องเป็น “หมาหางด้วน” ที่มีแต่ความรู้ที่เรียนตามๆกันมาอยู่เต็มหัว แต่ไม่สามารถที่จะพาตัวเอให้พ้นไปจากความทุกข์ที่จำต้องเผชิญได้ จนต้องหลงไปฆ่าตัวตาย หรือฆ่าคนอื่นๆตายด้วยความที่ไม่เข้าใจในสภาวะจิตของตัวเองอีกต่อไป