“หนูพิมพ์...” เสียงพูดทุ้มอ่อนพร้อมกับร่างกายที่เข้ามากอดฉันด้านหลัง ฉันนิ่งและยอมให้เขากอดอยู่แบบนั้น ความจริงความสัมพันธ์ตอนนี้มันก็เกินไปกว่ากอดแล้วละ เกินไปจนอาจจะใช้คำว่าผัวเมียเลยก็ได้ถ้ามันคือความรัก แต่ฉันเริ่มไม่แน่ใจอะไรบางอย่างตอนนี้เลย “อย่าสนใจที่ชะเอมพูดนะ เชื่อพี่ก็พอ รออีกไม่นานหลังจากคดีนี้จบ รอหน่อยนะ” “หนูเกลียดพี่” “หนูพิมพ์ เราเข้าใจกันแล้วนะ พี่ไม่อยากทะเลาะกับหนูพิมพ์ก่อนไปทำงานนะ พี่คงไม่สบายใจจนทำงานไม่ได้แน่” “หนูเกลียดพี่ เกลียดที่พี่ไม่ชัดเจน พี่ทำเหมือนให้ความหวังหนู แต่พี่ก็ไม่ปฏิเสธพี่หมอชะเอม พี่ทำเหมือนล้อเล่นกับความรู้สึก คนรอมันเจ็บนะ” ฉันหันไปพูดใส่หน้าคนที่กำลังกอดฉัน เขามองฉันยิ้มๆทั้งที่ฉันไม่ได้มีอารมณ์จะยิ้มด้วยสักหน่อย “ด่าอยู่นะ จะยิ้มทำไม..” “ฟังพี่นะ ว่า...พี่...รัก..หนูพิมพ์” บอกรักเหรอ ทำไมมาบอกรักแบบนี้ละ ฉันอึ้งและทำอะไรไม่ถูกไปเลยตอนนี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำหน้าแบบไหน “พี่มีเวลาไม่มาก แต่ขอให้หนูพิมพ์เชื่อ เชื่อว่ามันคือความรักที่พี่มีให้กับหนูพิมพ์จริงๆ รักที่มันคงจะรู้ตัวช้าไปจนเกือบเสียหนูพิมพ์ให้กับคนอื่น แต่เชื่อพี่นะว่ามันคือความรัก”