อสูรอ้อนรัก โดย...บัวริน อารัมภบท นิลวดีมองเขาอย่างแค้นๆ โมโหนักที่ทำอะไรเขาไม่ได้ ทำไมนะ ทำไมเขาต้องเป็นลูกชายคนที่มีบุญคุณกับนิลวดีด้วย นิลวดีกัดกรามกรอด แต่เขาไม่สนใจ กินอาหารของเขาอย่างมีความสุขแสนสบายใจ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาดูหนังอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นสนุกเลย หล่อนเซ็งเต็มที่ อยากจะลุกออกไปจากโรงหนัง แต่คนข้างๆกับยึดมือหล่อนเอาไว้ “จะไปไหน” “ฉันเบื่อ” “อย่าออกไปนะ ไม่งั้นมีเรื่องแน่”เขาพูดเสียงต่ำ หล่อนสะบัดข้อมือ ดูเหมือนคนนั่งข้างๆคงรำคาญท่าทางยุกยิกของหล่อน ก็เลยพูดเสียงรำคาญออกมา “มีมารยาทหน่อยซิคุณ คนอื่นเขาจะดูหนัง”นิลวดีหน้าเจื่อน อายจนอยากแทรกแผ่นดิน หล่อนจำต้องฝืนทนนั่งเฉย ให้นายนั่นจับข้อมือเอาไว้ หล่อนหน้าแดงซ่านในความมืดสลัว พยายามบิดข้อมือ แต่ไม่สำเร็จ หล่อนหันไปทำตาเขียวใส่เขา รักด้วยใจ บัวริน