"ก่อนที่คุณจะได้อ่านเนื้อหาเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกในหนังสือเล่มนี้ คุณควรจะได้ทราบก่อนว่าคำว่า ""คนปกติ"" ของหนังสือเล่มนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร ในปัจจุบันความรู้เกี่ยวกับการเลี้ยงลูกนั้นมีมากมายหลายรูปแบบ ซี่งโดยส่วนมากแล้วมุ่งเน้นแต่การเลี้ยงลูกให้ฉลาด เป็นอัจฉริยะ หรือไม่ก็เลี้ยงแบบระบุอาชีพไปเลย เช่น ให้เป็นหมอหรือเป็นวิศวกร แต่จากประสบการณ์การทำงานของเราทั้งสองคนที่เป็นจิตแพยท์เด็กและวัยรุ่นทั้งคู่ทำให้พบว่า มีเด็กๆ หลายคนทีเดียวที่กำลังจะสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์และเป็นทุกข์ เนื่องจากว่าใจจริงแล้วไม่ได้อยากเรียนแพทย์ มีเด็กๆ หลายคนทีเดียวที่มีผลการเรียนอยู่ในระดับดีเลิศ แต่กำลังทุกข์ทรมารกับการไปโรงเรียน เนื่องจากเพื่อนไม่ครบ และก็มีเด็กๆ อีกหลายคนทีเดียวที่เข้าข่ายอัจฉริยะ แต่กำลังประสบปัญหาเครียด ซึมเศร้า เนื่องจากไม่สามารถยอมรับความผิดหวังหรือความพ่ายแพ้ได้ ทำให้เราทั้งคู่เห็นตรงกันว่า จุดมุ่งหมายในการเลี้ยงลูกที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ถูกหลงลืมไปจากสังคมก็คือ การเลี้ยงลูกให้โตขึ้นไปเป็น คนที่มีสุขภาพจิตดี เป็นคนที่มีความสุขได้ทั้งกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไปจนถึงเรื่องใหญ่ๆ เป็นคนที่สามารถปรับตัวและลุกขึ้นสู้กับปัญหาอุปสรรคต่างๆ ได้อย่างไม่ย่อท้อในยามที่ชีวิตกำลังมีปัญหา เป็นคนที่สามารถรู้ได้ว่าตัวเองเป็นใคร ชอบอะไรไม่ชอบอะไร มีข้อดีตรงไหน และมีอะไรที่ยังต้องพัฒนา เป็นคนที่สามารถมอบความรักและสร้างความสัมพันธ์อันดีกับคนรอบข้าง แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ยอมปล่อยให้ใครมาเบียดเบียนรังแกตนเอง ที่สุดท้ายแล้วเขาจะกลายไปเป็นผู้ปกครองที่ดีของลูก (ซึ่งก็คือหลานของคุณ) เป็นเพื่อนบ้านและเพี่อนร่วมงานที่น่ารักของคนอื่น และเป็นประชากรที่มีคุณภาพของประเทศชาติต่อไป"