เมื่อคนหนึ่งเย็นชา อีกคนจึงต้องกลายเป็นไฟ... “ฉันมันไม่รู้สึกอะไรมานานแล้ว ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะทำให้ฉันต้องรู้สึกอะไรๆ ได้อีก พวกผู้ชาย น่าเบื่อและน่ารำคาญ!” แม้จะพูดออกมาเพราะความโกรธ แต่กลับกลายเป็นแรงกระตุ้นให้ใครบางคนคิดเอาชนะ “แล้วผมจะทำให้คุณรู้ ว่าผู้ชายไม่ได้น่าเบื่อน่ารำคาญเสมอไป คุณวิชชนีที่รัก...” ++++ เผียะ!! เสียงปะทะนั้นดังก้องในความรู้สึก หญิงสาวชะงักงันขณะที่อีกฝ่ายหน้าหันไปอีกทางก่อนจะหันกลับมา ดวงตาเขาวาววามแปลกๆ จนมือตบต้องถอยหลังด้วยความหวั่นใจ “คุณทำฉันก่อน คุณมันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ! คุณมันคนหน้ารังแกผู้หญิง เอาเปรียบ คนสารเลว!” ร่างบางถอยหลัง ขณะที่คนก้าวเข้ามาหน้าตึงขึ้นทุกขณะ หญิงสาวถอยห่างไปเรื่อยๆ แต่กว่าจะรู้ ว่าเข้ามาอยู่ในห้องนอนก็ต่อเมื่อขาของหล่อนชนเข้ากับปลายเตียงของเขาเข้าให้ “อุ๊ย!” ทันใดนั้น กริชก็เข้าประชิดร่างนุ่มรวดเร็ว เขาและหล่อนล้มลงไปบนเตียงพร้อมเพียงกัน หญิงสาวตาลีตาเหลือกถีบตัวเองออกจากร่างหนาใหญ่ที่ทับหล่อนลงมาทั้งตัวด้วยความตกใจสุดขีด “ปล่อยนะ! ปล่อยฉัน กรี๊ด!!” หญิงสาวหวีดร้อง หัวใจดิ่งวูบเมื่ออีกฝ่ายทาบทับลงมาถนัดถนี่ ทุกส่วนของเขาแนบสนิทไปกับทุกส่วนของหล่อน หัวใจดวงน้อยที่อ้างว้างโดดเดี่ยวถึงกาลเต้นระรัว ขณะที่มือเล็กทั้งผลักดันและทุบตีเขาไม่หยุด ชายหนุ่มยังคงจ้องหน้าหล่อนนิ่ง ปล่อยให้หล่อนทุบตีเขาตามอำเภอใจ ถือเสียว่าไถ่โทษที่เขาฉวยโอกาสน็อกหล่อนกลางอากาศเมื่อช่วงสาย แล้วเอ่ยาถามเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตัดสินใจเด็ดขาดว่า “ผมจะถามคุณอีกครั้งนะวิ” ดวงตาคมเข้มจ้องเข้าไปนัยน์ดวงตาคู่งามที่ตื่นตระหนก “คุณจะอยู่กับผมที่นี่ไหม” วิชชนีกัดฟันแน่น ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเข้มจัด “ไม่!!” กริชผ่อนลมหายใจยาว เขาพยักหน้าเบาๆ ทว่าสีหน้าและแววตามุ่งมั่นประหลาด “ดี คุณตัดสินใจแบบนี้เองนะ แล้วจะมาโทษผมทีหลังนั้นไม่ได้แน่!” วิชชนีนิ่วหน้าได้เพียงชั่วครู่ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเขาก้มลงหาอีกครั้ง หญิงสาวดีดดิ้นและกรีดร้องได้เพียงอึดใจ เสียงนั้นก็หายไปในลำคอ แล้วตามมาด้วยเสียงอู้อี้พร้อมกับแรงขัดขืนที่ค่อยๆ แผ่วเบาลงทุกทีๆ กระทั่งทุกอย่างนิ่งสงบ...