“แล้วฉันจะต้องทำยังไงบ้างคะ” ญาดากลั้นใจข่มความอายเอ่ยถามออกไป “ก็ทำตามที่ฉันต้องการทุกอย่าง แต่เธอไม่มีสิทธิ์บอกใครว่าเธอเป็นอะไรของฉัน เธอจะอยู่ที่นี่ในตำแหน่งนางบำเรอ จนกว่าฉันจะเบื่อเธอแล้วปล่อยเธอกลับไป ส่วนหนี้สินของเธอ ฉันจะหยุดดอกไว้ก่อน และจะยังไม่ยึดบ้านของเธอ ตราบใดที่เธอยังอยู่ที่นี่กับฉัน อ้อ...แต่ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ ฉันอาจจะตัดต้นให้เธอบ้างก็ได้นะ” ปราชญ์กล่าวอย่างไร้ความรู้สึก ในขณะที่คนที่ได้ฟังอย่างญาดาถึงกับน้ำตาแทบร่วง เพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเธอมีค่าแค่คนขัดดอกเท่านั้น แล้วการที่เธอมาอยู่กับเขาแบบนี้เธอจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายต้นให้เขา แล้วเธอจะหลุดจากวังวนนี้ไปได้เมื่อไหร่ หญิงสาวยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกมืดแปดด้าน แสงสว่างในชีวิตของหญิงสาวได้มอดดับลงเมื่อเธอได้ยินเงื่อนไขของเขา “เงื่อนไขที่โคตรเป็นธรรม” ญาดาเหลืออด เธอจึงเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด “ถ้าไม่พอใจจะกลับไปก็ได้นะ เพราะฉันก็ไม่ได้ต้องการตัวเธอตั้งแต่แรก ฉันก็แค่ยึดบ้านของเธอ ส่วนตัวเธอ จะไปไหนก็ไป” ปราชญ์กล่าวอย่างไร้ความรู้สึกอีกครั้ง