เราคงเป็นแค่เพื่อนกันต่อไป ถ้าไม่มีเรื่องเลยเถิดในคืนนั้น “นะ...ผมคิดถึงใบชา...คิดถึงใจจะขาด ถึงได้ตามมาที่นี่ วันหยุดยาวมันเหงาเกินไปเวลาอยู่หอพักคนเดียว” “แน้...คิดถึงอะไรกันแน่” เธอทำตาดุๆ ใส่เขา เมื่อมือเขากำลังลูบสะโพกมนไปมา ชายหนุ่มหัวเราะ แล้วกระซิบชิดปากนิ่ม “คิดถึงใบชาจริงๆ เพราะถ้าเรื่องแบบนี้...ถ้าไม่ใช่กับใบชา...มันไม่ฟิน” “หืม...” เธอไม่ทันได้ถามอะไรต่อ ปากของเขาแนบลงมากับปากนิ่ม แล้วเริ่มสอดไล้ ดูดดื่ม พาให้เธอสติเตลิดเปิดเปิงไปตามเขา มือของเขาช่างแสนร้ายกาจ มันลูบเลื่อนแตะตรงไหน ตรงนั้นก็ราวกับมีไฟลุกโหม มันแล่นซ่านวาบหวิวไปทั้งร่าง ลืมสิ้นหมดทุกสิ่งว่าที่นี่เป็นที่ไหน ลืมไปกับความไม่เหมาะสม เขาปรนเปรอเธอด้วยจูบแรงร้อน ก่อนจะรั้งเอวของเธอให้แนบชิดเขา บางส่วนที่แข็งร้อนมันชนเข้ากับหน้าท้องของเธอ หญิงสาวปรือตาขึ้นมองเขาหอบหายใจน้อยๆ มือของเขากำลังลูบคลึง ละลายสติของเบญจรงค์ให้หลงเคลิ้มคิดถึงแต่เรื่อง... “พั้นซ์ อะ...อื้ม” “หืม?” เขาก้มหน้าลงจูบไซร้ซอกคอเธอ รู้สึกร้อนฉ่าจนน้ำแทบจะเดือดแล้วตอนนี้ เขาไม่รับรู้ถึงน้ำเย็นๆ ที่โอบล้อมร่างพวกเขาเลยแม้แต่น้อย “ได้เหรอ?” เธอถามเสียงเป็นหอบ เมื่อมือของเขากำลังยุ่งวุ่นวายกับขอบเอวยางยืดของกางเกงเธอ “ได้สิ” “ทำที่นี่นะ” มือของเขาถอดกางเกงของเธอออกไปแล้ว และโยนมันขึ้นไปไว้ริมตลิ่ง โอ...ทั้งกางเกงนอกกางเกงในเลยล่ะ “อื้อ...ไม่เคยลอง แต่คิดว่าได้” เขาหัวเราะ แล้วจูบเธออีกหน