กล้าตะวัน ได้รับพินัยกรรมมอบหมายกรรมสิทธิ์จากคนรักเก่า ให้ดูแลรัศมีจันทร์ลูกสาวจอมพยศ เจ้าหล่อนดื้อ ถือพยศ และท้าทายลองดีผู้ปกครองคนใหม่อย่างไม่กลัวเกรง หากสมบัติที่เขาได้รับมาแต่ไม่อาจถือสิทธิ์เป็นเจ้าของได้นี้ กำลังจุดเพลิงปรารถนาให้ลุกโชนในหัวใจอันแสนเย็นชา และปรารถนาเป็นมากกว่าผู้ปกครอง “ยังไม่นอนหรือ? ลูกหมี” “...” เธอไม่พูดกับเขา ทำท่าจะปัดมือเขาออกแทน กล้าตะวันหัวเราะหึๆ อย่างอารมณ์ดี คงเพราะฤทธิ์เหล้า มันทำให้เขาไม่ปรกติสักเท่าไหร่นัก วันนี้วันแต่งงานของเขา วันที่เขาสิ้นอิสรภาพที่หวงมานานถึง 39 ปีเต็ม ใช่...เขาหมดอิสรภาพ มีเมียแล้ว เมียที่แตะต้องไม่ได้เสียด้วย “ไม่พูดกับสามีสักคำหรือครับ” “น้ากล้าไม่ใช่...” แก้มสาวแดงปลั่ง เมื่อเอ่ยคำนี้ออกมา “สามีลูกหมีเสียหน่อย” “เราจดทะเบียนกันแล้ว ก็ต้องใช่สามีภรรยา ลูกหมีจะเถียงรึ ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน” “สามีภรรยากันแต่ในนาม น้ากล้าไม่มีสิทธิ์จะมา กรี๊ด!” ประโยคหลังร้องอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ เขาก็ก้าวพรวดเดียวถึงตัว แล้วตวัดเธอเข้าไปในอ้อมแขนที่อบอุ่นและแน่นหนา พร้อมกับก้มลงกดจมูกบนแก้มนวลหนักๆ หอมเธอดังฟอด แล้วปล่อยเธออย่างรวดเร็ว ทิ้งให้รัศมีแข กุมแก้มนิ่ม หน้าแดงจัด มองเขาแล้วอ้าปากหวอ “ทำได้แค่ไหน น้าก็ทำแค่นั้นแหละ ราตรีสวัสดิ์นะครับ เมีย”