"เพราะไม่อยากพัวพันกับ ‘เขา’ ไม่เลิกรา... อี๋อวี้จึงพยายามตีตัวออกหากหลี่ไท่อย่างมากที่สุด ทว่ายิ่งนางพยายามห่างก็กลับกลายเป็นมีเรื่องให้พัวพันมากขึ้น ส่วนการแย่งชิงหลูซื่อระหว่างท่านตาและ ‘ผู้เป็นบิดา’ ของนางนั้นรู้ถึงพระกรรณของฮ่องเต้แล้ว เรื่องราวจึงยิ่งบานปลายจนความมั่นใจว่าจะได้อยู่ในสกุลหลูของนางเริ่มสั่นคลอน มิหนำซ้ำนางและมารดายังถูกคนกลุ่มหนึ่งจับตัวไปจนวุ่นวายไปทั่ว ในช่วงเวลาเป็นตายเท่ากันเหล่านี้อี๋อวี้กลับสูญเสียคนผู้หนึ่งที่นางรักยิ่งไป ราวกับมีฟ้าผ่าลงกลางใจนางซ้ำๆ หลายคราก็ไม่ปาน แต่ภาพรอยแผลกลางหลังของหลูจื้อ... ภาพการได้เชิดหน้าชูตาเหนือใครในการประชันศาสตร์... ความขวัญหนีดีฝ่อในราตรีนองเลือดที่คฤหาสน์ลับ... น้ำตาของคนในครอบครัวตอนแรกพบฝางเฉียว... เหตุการณ์เหล่านั้นทำให้นางหวนคิดถึงว่าตนเองมาสู่ภพนี้มิใช่เพื่อทำให้ครอบครัวพวกนางสี่คนมีความสุขยิ่งขึ้นหรือ ต่อให้คนที่นางรักเหลือหนึ่งนางก็จะทำให้คนคนนั้นมีความสุข หากเหลือสองนางก็จะทำให้สองคนนั้นมีความสุข ไม่ว่าตัวนางจะเป็นเช่นไร นางก็จะทำให้ครอบครัวที่เหลืออยู่ของนางยิ้มได้เช่นที่เคยเป็น! "