“มินัญญา! เธอกำลังปั่นหัวพี่เล่นใช่ไหมฮะ! ที่ผ่านมาเธอแค่หลอกใช้พี่ใช่หรือเปล่า” “ปล่อยนะพี่กันย์ จะบ้าหรือไงฮะ! ปล่อย!” “ใช่! ฉันมันบ้า บ้าที่หลงเชื่อเธอมาตั้งหลายปี บ้าจนโง่ที่หวังว่าสักวันสาวน้อยที่ฉันดูแลมาอย่างดีจะยินยอมพร้อมใจเป็นคนรักของฉัน เป็นเมียฉันและเป็นแม่ของลูกฉัน! แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอโกหก ความจริงใจอย่างเดียวที่เธอมีให้ผู้ชายคนนี้ก็คือการหลอกลวงไปวันๆ เท่านั้น จริงหรือเปล่าฮะ!” ติการุณกำแขนท่อนบนของมินัญญาแน่นจนสัมผัสได้ถึงกระดูกแข็งๆ ที่ซ่อนอยู่ในกายเนื้อ หญิงสาวเจ็บจนเบะปากร้องโอดโอยแต่เขาก็หาได้แยแส พระเพลิงแห่งโทสะที่ซุกซ่อนไว้ในความรักที่ถักทอมานานปี บัดนี้มันได้ปะทุแล้ว ความกราดเกรี้ยวที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยวแห่งเปลวไฟที่แผ่ออกมาให้มินัญญาได้ลองลิ้มชิมรสมันเท่านั้น “โอ๊ย! พี่กันย์ ปล่อยนัญนะ มันเจ็บ!” “เจ็บสิดี เธอจะได้เข้าใจซะทีว่าเธอเป็นของพี่ และพี่จะไม่ยอมฟังเหตุผลลมๆ แล้งๆ อีกแล้ว ในเมื่อเธอไม่ยอมเป็นแฟนพี่ ไม่ยอมประกาศเสียทีว่าพี่คือผู้ชายคนเดียวที่เธอรัก ถ้าอย่างนั้นเธอก็ข้ามขั้นมาเป็นเมียพี่เลยก็แล้วกัน!” “กรี๊ด! ปล่อยนะ พี่กันย์! ปล่อย ฮือ...”