** อันที่จริงมันไม่ใช่จุดจบเพียงแต่คือจุดเริ่มต้น หวนกลับมามีชีวิตหนนี้ไม่ว่าไอ้อีตัวใดก็แตะต้องนางไม่ได้อีกแล้ว แต่จะเป็นเช่นนั้นได้จำเป็นต้องเอาชนะใจต้าซือหยวนเหริน"ดังนั้นข้าจะเกี้ยวท่านแม่ทัพเช่นนี้" ** ราตรีที่มืดมนไร้ดาว สองบ่าวหนึ่งไพร่กระทำการต่ำช้าจงใจฝังกลบเจ้านายเก่าส่งคืนสู่ความตาย ทว่าเสียงกลีบเท้าอาชาทำให้แตกตื่น การมาของเขาเงียบสงบเรียบง่ายแต่เยือกเย็น ขณะตาปรือพร่าเลือนพยายามจดจำใบหน้า... นางควรขอบคุณมิใช่หรือเหตุใดเอาแต่สาปส่ง "ข้ามาช่วยมิได้มาร่วมฆ่า!" ลมหายใจสายสุดท้ายเหือดแห้ง เกล็ดหิมะแรกโปรยกระหน่ำลงมาอย่างน่าอัศจรรย์ ความเชื่อเก่าแก่ต่างเล่าลือว่าปุยน้ำค้างขาวโพลนต้นเหมันต์ คือวาสนารักที่ไม่อาจหลีกหนี แต่จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อนางตายไปแล้ว "เหอะ! ช่างน่าขัน" คนหนึ่งไม่เชื่อโชคชะตาพึ่งพามานะตน คนหนึ่งหวังพึ่งโชคชะตาโหยหารัก อื้ม! บรรพบุรุษมอบชีวิตใหม่มาให้เร็วเพียงนี้ไม่พอยังส่งลาภก้อนโตมาให้ด้วย สิบราตรีผันเปลี่ยน 'หรงม่านลี่' ตื่นขึ้นมาในร่างตัวร้ายเจ้าแผนการ ไม่เพียงเท่านั้นยังต้องเข้าหอกับต้าซือหยวนเหริน!! นับแต่นี้เป็นต้นไปคุณหนูใหญ่ขี้โรคบุตรสาวสกุลหรงหายสาบสูญ จะมีเพียงแต่ 'ซู่เฟยหราน' ฮูหยินจวนแม่ทัพคนที่ไม่ว่าไอ้อีตัวใดก็แตะต้องไม่ได้