“ไม่! ผึ้งจะนอนห้องนี้ ทำไมคะ น้าเดี่ยวจะกลับไปหาใครอีก เมื่อกี้ยังไม่เสร็จธุระหรือไง” “หนูผึ้ง! พูดอะไร...มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก” สาวน้อยโผเข้าไปกอดเมื่อเขาเริ่มเสียงดัง ซุกไซ้ใบหน้ากับอกเปียกชื้นเหมือนเด็กเล็กที่เรียกร้องความสนใจจากผู้ใหญ่ไม่มีผิด “ผึ้งไม่ใช่เด็กอย่างที่น้าเดี่ยวพูดนะ แล้วก็ไม่ชอบให้ใครฉกน้าเดี่ยวไปต่อหน้าต่อตาด้วย” “รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” เด็ดเดี่ยวดันตัวผลิตาออก ดวงตาบนใบหน้าฉ่ำด้วยน้ำตาวาววับจนเขานึกกลัว “ผึ้งพูดผิดตรงไหน ทำไมถึงชอบมองว่าเป็นเด็กเรื่อยทั้งที่ผึ้งมีทุกอย่างไม่ต่างจากหมอลลนา” “ผลิตา! นี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา พูดจาฟังไม่ได้” “แล้วใครที่พูดจาฟังได้เจ้าของกลิ่นที่ติดตัวน้าเดี่ยวงั้นเหรอคะ” ชายหนุ่มออกแรงดันผลิตาออก แล้วรีบหมุนตัวเดินหนีเพราะไม่กล้าสานสบนัยน์ตาหลานนอกไส้ที่ต่อว่าต่อขานชัดเจน “ไม่รู้ล่ะ คืนนี้ผึ้งจะนอนนี่ อยากไล่ก็ไล่ แต่ผึ้งไม่ไปไหนทั้งนั้น”