ด้วยความมืดมิดและอิดโรยฉันจึงได้หยุดคิดเรื่องเสือเบงกอลไปแล้ว รู้ตัวเลยว่ายิ่งคิดยิ่งทำให้ฟุ้งซ่าน อีกอย่างคือถึงแม้ว่าจินตนาการจะสำคัญกว่าความรู้ก็จริง (เอ๊ะ! คำนี้คุ้นๆแฮะ) แต่จินตนาการจากความกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็นหรือยังมาไม่ถึงนั้นคงไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา เราสองคนเสี่ยงดวงขับไปตามเส้นทางที่คาดว่าจะพาเราออกจากป่าไปได้ เจอทางตันอยู่ 2-3 ครั้ง และในที่สุดก็คงต้องยอมรับกันจริงๆแล้วว่าตอนนี้เรากำลัง “หลงป่า” __________________________________________ จากนั้นไม่นานทีมงานที่ขับรถยนต์อ้อมมาจากเส้นทางอื่นก็ตามกลุ่มเรามาทัน ทีมงานเล่าว่าที่เขาขับตามมาถึงขบวนพวกเราช้ามากๆนั้น เป็นเพราะตำรวจทางหลวงได้ปิดถนนหลายสายเพื่อป้องกันอุบัติเหตุจากน้ำป่าและภูเขาถล่ม โชคดีที่มาเจอทุกคนตรงนี้อย่างปลอดภัย ถามไถ่กันแล้วหัวหน้าทีมผู้จัดตกใจมากที่รู้ว่าเราจอดรถรอกันอยู่ตรงนั้น (จุดที่จอดรอทีมทั้ง 4) เขาบอกว่าบริเวณนี้คือเขตของแคว้น Karnataka (คาร์นาทาคา) บริเวณที่เราจอดนั้นเป็นเขตอุทยานซึ่งมีสัตว์ป่าอาศัยอยู่เป็นจำนวนมากโดยเฉพาะ “เสือโคร่งกับเสือดาว” และพวกมันก็ชอบออกหากินตอนกลางคืนเสียด้วย...นั่นไง! เหมือนที่ฉันจินตนาการไว้ไม่มีผิด นี่มันคือการ “หนีเสือปะจระเข้” แท้ๆ หรือถ้าจะใช้คำพังเพยให้ตรงกับสถานการณ์ตอนนี้ก็อาจจะเปลี่ยนเป็น “หนีเสือโคร่งปะเสือดาว” สินะเพราะแถวนี้เสือน่าจะชุมกว่าจระเข้เป็นแน่