“งานเธอต้องแต่งชุดแบบนี้ด้วยเหรอ” “ทำไมคะ?” เธอถามหน้านิ่ว รู้สึกไม่พอใจกับเสียงถามหมิ่นๆ ของเขา “ดูแต่งตัวเข้า จะไปล่อผู้ชายที่ไหน” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม พลางก้มมองดวงหน้าสวยแดงปลั่งในอ้อมแขน แต่ถึงจะทำหน้าเคร่งไปอย่างนั้นเขาก็ต้องระงับอาการตัวเองเข้าไว้สุดกำลัง เพราะกลิ่นกายสาวหอมกรุ่นที่โชยแตะจมูก โดยเฉพาะหน้าอกอวบของเธอที่เบียดชิดกับเขามันทำให้ประสิทธิภาพการควบคุมตัวเองแย่ลงเรื่อยๆ “พี่รอน! บีไม่ได้ทำแบบนั้นเสียหน่อย มันเป็นงานของบีนี่คะเขาให้แต่งแบบนี้เท่านั้น มันเป็นครีมกันแดดก็ต้องโชว์ผิวด้วยสิคะ” เหมือนฝันทำหน้ามุ่ย “เลิกทำงานพวกนี้ซะ” “ทำไมต้องเลิกด้วย” “แล้วถ้าต่อไปมีผลิตภัณฑ์ตัวอื่น ที่เขาให้โชว์อย่างอื่นที่ไม่ใช่ผิวล่ะ เช่น แลคตาซิด เธอต้องไปสาธิตการล้างโชว์หรือไง หึ! แบบนั้นพวกผู้ชายคงมารุมตอมซื้อกันใหญ่” เขาประชด “คนบ้าพูดมาได้ไง!” หญิงสาวว่าเสียงดัง หน้าแดงจัดด้วยความอับอายกับวาจาเผ็ดร้อนของเขา นึกอยากหยิกเนื้อเขาให้เขียว แต่กลัวเขาโมโหแล้วปล่อยเธอลงพื้น เลยเงียบปากเลิกต่อล้อต่อเถียงกับเขา แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่หยุดเย้ยหยันเธอ “ไม่ยอมรับเช็คจากฉัน แต่มาทำงานแต่งตัวน้อยชิ้นแบบนี้เหรอ มันได้เงินดีหรือไง” “บีไม่ได้ขายตัวนะ บีไม่เอาเงินพี่รอนหรอก” เธอแว้ดลั่น มือเล็กยกขึ้นทุบหลังอีกฝ่ายเต็มแรง แต่คนตัวโตเป็นตึกก็ดูจะไม่สะดุ้งสะเทือน เป็นเธอเสียเองที่เจ็บมือจนชา “ให้ฉันกินฟรีว่างั้น?” เขายังมีหน้ามาหัวเราะแถมยังเลียริมฝีปากด้วยดวงตาพราวระยับ “พี่รอน! บีจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว!” เธอหน้าบึ้งกว่าเดิม “ไม่พูดก็ไม่พูด ฉันอยากจะรู้นักว่าเธอจะเสแสร้งไม่สนใจเงินฉันไปได้นานแค่ไหน” เขามองด้วยสายตาดูแคลน “ทีเมื่อก่อนทำตัวเหมือน ‘ปลิง’ แทบจะกระโจนเข้าหาผู้ชายรวยๆ แต่ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้ปลดปล่อยและหายอึดอัด แถมยังไม่ต้องเสียเงินอีก...อิ่มจังตังอยู่ครบ”