“คุณพ่อขา ทำไมเราต้องไปที่บ้านเด็กกำพร้าด้วยคะ” เด็กหญิงแพรมุกเอ่ยถามบิดาเสียงใส ใบหน้าของเด็กน้อยบ่งบอกถึงความฉงน “พ่อจะพาหนูมารู้จักกับการเป็นคนเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ รู้จักที่จะแบ่งปันให้คนอื่นไงคะ” เขมินท์ลูบศีรษะเล็กของบุตรสาวด้วยความรักอย่างเปี่ยมล้น “แล้วอะไรคือความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่คะคุณพ่อ” เด็กน้อยเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ “ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มันก็คือการที่เรามีมาก เราก็จะแบ่งปันให้คนอื่นที่ไม่มีไงคะ” เขมินท์พยายามอธิบายเพื่อให้เด็กน้อยเข้าใจ “อ๋อ...อย่างนี้ถ้าแพรมุกมีตุ๊กตาเยอะแล้ว แพรมุกแบ่งคนที่เขาไม่มี แบบนี้เรียกว่าความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มั้ยคะ” เด็กหญิงแพรมุกกำลังพยายามทำความเข้าในในสิ่งที่บิดากำลังสอน ในขณะที่ผู้เป็นมารดานั่งมองเด็กน้อยที่กำลังพยายามเรียนรู้สิ่งต่างๆ รอบตัวด้วยความภูมิใจ “ใช่ครับ นั่นแหล่ะที่เรียกว่าความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เก่งที่สุดเลยครับลูกสาวพ่อ” เขมินท์ยกนิ้วโป้งให้บุตรสาว เพื่อแสดงความชื่นชมเด็กน้อย