เขาตั้งแง่รังเกียจเพราะหล่อนต่ำต้อยกว่า บังคับขู่เข็ญให้เลิกยุ่งกับคนในตระกูลอนันตเมธา ขณะที่หล่อนกลับเชิดหน้าท้าทาย ความเย่อหยิ่งของอีกฝ่ายกลายเป็นความยั่วยวนที่ดึงดูดให้เขาเข้าใกล้ สิ่งที่ตามมาจึงมิใช่การแย่งชิงแต่มันคือการสั่งสอนให้รู้ว่าคนอย่างเขาทำได้ทุกอย่าง แม้แต่การแยกหล่อนออกจากคนรัก!! ทว่า...เขากลับตกหลุมที่ตัวเองขุด ถูกพันธนาการด้วย ‘ขยะ’ ที่เคยตราหน้าผูกมัดจนดิ้นไม่หลุด!! “ผูกให้หน่อยสิ” กันติชาหลุบตามองสายเนกไทที่ชายหนุ่มยื่นมาตรงหน้าแล้วสบตาก่อนบอกออกไป “ดิฉันผูกไม่เป็นค่ะ” พูดจบก็หมุนตัวกลับแต่เอวเล็กถูกวงแขนแข็งแรงตวัดรัดเข้าไปอยู่ในวงแขนของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว “เลือกเอา จะผูกเนกไทให้ผมหรือจะให้ผมจูบคุณ!” หญิงสาวสะบัดหน้าหนีใบหน้าคมที่ก้มลงมาใกล้ด้วยความเกลียดวูบหนึ่ง “ถอยไปนะ! หยุดเอาปากเน่าๆ ของคุณมาแตะต้องฉันนะ” “อะไรนะ!” ชายหนุ่มถลึงตาใส่ เขาทำเสียงคำรามในลำคอพลางบอก “ปากดีนักใช่ไหม งั้นลองโดนปากเน่าๆ จูบอีกสักทีก็แล้วกัน!” พูดจบริมฝีปากได้รูปก็ฉกวูบ แต่หญิงสาวไม่ยอมตกเป็นของเล่นเขาอีก ริมฝีปากนุ่มหวานจึงเม้มแน่น ไม่ยอมเปิดให้เข้าไปสำรวจความหวานภายในโพรงปากได้อีก ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเป็นซุกไซ้ซอกคอจนหญิงสาวต้องร้องออกมาอย่างเจ็บใจ “อื้อ ปล่อยนะ ปล่อยฉัน!!”