"“ธัชอยากมีลูกมั้ยคะ ?” คนฟังขยับตัวออกห่างอย่างแปลกใจ สำรวจสีหน้ากระตือรือร้นของภรรยาแล้วก็ส่ายหน้า “ไม่อยากจ๊ะ ถ้า เราถึงกับจะต้องไปขอเด็กมาเลี้ยง ผมไม่ได้รังเกียจ แต่ ..เราจะต้องหาเรื่องลำบากทำไม เลี้ยงเขามา ถ้าเขาดี เราก็โล่งอก แต่ ถ้า เขาไม่ดีอย่างที่หวัง เราจะต้องมานั่งเสียใจนะอุ๊ อย่าเก็บเรื่องนี้มาเป็นอารมณ์เลย เราก็อยู่ของเราอย่างนี้ อยากไปไหนก็สบายๆ แก่ตัวลง เราก็ดูแลกันและกันได้นี่...” แปลก ที่หล่อนไม่ได้ยิ้มยินดี แต่กลับน้ำตาคลอ เอียงศีรษะมาพิงไหล่เขา “อุ๊รู้ค่ะ ว่า ธัชอยากมีลูก ธัชสามารถมีกับใครก็ได้ แต่ธัชไม่ทำ อุ๊ถึงคิดว่าเป็นหน้าที่ที่จะต้องตอบแทนความห่วงใยของธัช เราจะไม่ขอเด็กมาเลี้ยงค่ะ แต่ เราจะมีลูก ที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของธัชจริงๆ “ “เฮ่ย ผมไม่เอานะ จะให้ไปรีดเชื้อ เอาไปใส่หลอดแก้ว..” ภรรยาตัดสินใจทันที เงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าเขาให้เต็มตา “ไม่ค่ะ อุ๊อยาก หาเด็กดีๆสักคน ที่เราไว้ใจได้ว่าสะอาด มา..อุ้มท้องลูกของธัช เด็กอาจจะต้องการเงินสักก้อน เพื่อครอบครัวเขา และ เด็ก อาจจะเต็มใจ..” มัยธัชอึ้งงัน สีหน้ามีรอยละอายแว่บ อุ๊พูดแบบนี้ เป็นเพราะ เห็นเราแอบ..มอง มะไข่ งั้นหรือ..."