*เพิ่มเนื้อหา ม.ค. 2567 หัวใจที่อ่อนไหวยิ่งไหวเอนเมื่อคนเป็นพ่อของลูกกลับมาชิดใกล้ พร้อมทำตัวราวกับเป็นพ่องูจงอางหวงไข่ แต่ทำตัวปากแข็งหนักหนาว่าไม่ได้รัก เขารู้มาตลอดว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไรตลอด 6 ปีเต็ม ที่ผ่านมาแต่ยังคงวางสถานะของฉันเป็นเพียงแม่ของลูก คนที่ใกล้ชิดเพียงตัวแต่ไม่เคยใกล้หัวใจ แต่จะหักห้ามหัวใจตัวเองอย่างไรเมื่อลูกสาวตัวน้อยของเรารับบทเป็นแม่สื่อแม่ชัก ท่ามการหนุนหลังจากคุณย่าของหลานเพื่อช่วยโน้มน้าวให้สองหัวใจได้ลงเอยกันดีๆ เสียที... --------------------------------------------- "ทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องอยู่บ้านคนละหลังด้วยละคะ" ฉันขบริมฝีปาก ขณะที่เหนือเอาแต่ยิ้มพลางใช้หัวนิ้วโป้งมือแตะริมฝีปากอย่างจนตรอก เราถูกลูกสาวคนเก่งซักไซ้ ซักเสียจนสะอาดตั้งแต่ 1 ชั่วโมงที่แล้ว วกไปเวียนมาในหลายคำถาม แต่มี 2 ประเด็นสำคัญคือ ทำไมพ่อกับไม่อยู่บ้านเดียวกันเหมือนพ่อแม่ของคนอื่นๆ กับประเด็นที่สองเมื่อไหร่หนูจะมีน้องเป็นเพื่อนเล่นบ้าง ช่วงแรกเราผลัดกันตอบโดยใช้เหตุผลเป็นกลาง แต่คำตอบนั้นก็ยังไม่ถูกใจแกอยู่ดี จึงเริ่มตั้งคำถามใหม่อีกครั้ง เช่น หนูก็ต้องมีน้องใช่มั้ยคะ เพื่อนหนูทั้งมีบุญ จินนี่ ออเดรย์ก็มีพี่น้องหมดเลย เธอยกตัวอย่างเพื่อนร่วมชั้นอนุบาลที่มีพี่น้องให้ฟังเป็นหนที่สอง "ใช่จ้ะ แต่คนทุกคนไม่จำเป็นต้องมีพี่น้องเหมือนๆ กันหมดหรอกนะ น้องจันทร์เจ้าเป็นเด็กโชคดีมากที่เป็นลูกคนเดียว พ่อกับแม่สามารถให้ความรักกับหนูได้คนเดียวแบบเต็มที่ไม่ต้องเผื่อใครเลยไงจ๊ะ"ฉันอธิบาย แต่พยักหน้าหงึกๆ เหมือนจะเข้าใจโดยดี แต่... "แต่คุณปู่คุณย่าบอกว่าน้องจันทร์เจ้าควรรู้จักแบ่งปัญเผื่อแผ่ให้คนอื่นนี่คะ งั้นหนูก็สามารถแบ่งความรักของพ่อกับแม่ให้น้องได้เหมือนกัน" "แต่ว่าพ่อกับแม่รักน้องจันทร์เจ้ามากๆ จนแบ่งความรักให้ใครอีกไม่ได้เลยไงครับ เราก็เลยมีน้องจันทร์เจ้าแค่คนเดียว"เหนือ พ่อของแกอธิบายบ้างพลางใช้นิ้วจิ้มพุงแกเล่นระหว่างพูด "ไม่เอาอ่ะค่ะ ยังไงหนูก็อยากมีน้อง!" ---------------------------- “เธอรักผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า” คำถามของเขาออกมาพร้อมลมหายใจอันกรุ่นด้วยกลิ่นเหล้าอย่างเข้มข้น ฉันอึ้งหลายวินาที รู้ว่าเหนือกำลังหมายถึงใคร แต่ไม่เคยคิดว่าเขาจะสนใจใยดี “ฉันรู้สึกดีกับเขา” ปลายนิ้วของเขาจิกลงเนื้อหนักขึ้นแม้ไม่ถึงกับเจ็บแต่สัมผัสได้ว่าคำตอบนั้นมีผลอย่างยิ่งกับความรู้สึกของอีกฝ่าย “ทำไมเธอถึงดื้อนัก ฉันแล้วไงว่าไม่ชอบมัน” “ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมนายถึงคอยสั่งให้ฉันเลิกยุ่งเกี่ยวกับก้อง ทั้งที่มันแทบไม่เกี่ยวกับนายเลยสักนิด” “ฉันไม่ชอบตอนต้องเห็นเธออยู่กับมัน คุยกับมันหวานหยดเหมือนมีความสุขนักหนา” น้ำเสียงของเขาอู้อี้แต่แฝงความโกรธ ความไม่สบายใจคละเคล้ากัน ฉันอยากสรุปกับตัวเองว่าทั้งหมดทั้งมวลนั้นหมายความว่าเขากำลัง ‘หึง’ แต่ก็กลัวจนไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง แม้เหนือเป็นคนเข้าถึงง่ายอารมณ์สงบเป็นส่วนใหญ่ แต่ความคิดซึ่งซ่อนอยู่ภายในเดาค่อนข้างยากหากเขาไม่พูดหรืออธิบายออกมาตามตรง “เพราะฉันมีความสุข แล้วก็สบายใจจริงๆ ตอนคุยกับก้อง” เป็นความจริงที่เขาควรรู้ เมื่อได้ยินคำยืนยันราวกับร่างกายของเขามีปฏิกิริยาต่อต้าน ลมหายใจอุ่นหนักเป่ารดหน้าอกฉัน เห็นกรามขบแน่นในเงาสลัวหลังดวงตาปรับจนชินกับแสง เขากำลังไม่พอใจ… อย่างมาก ใกล้ถึงจุดเดือด “ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอรักกับมันดีๆ หรอก” “ทำไมล่ะ นายไม่อยากเห็นฉันมีความสุขงั้นเหรอ” หากเขาสังเกตได้คงรู้ว่าน้ำเสียงนั้นแสดงออกว่าเศร้าสร้อยขนาดไหน “ฉันจะไม่มีปล่อยให้ผู้หญิงของฉันตกเป็นของคนอื่นเด็ดขาด” ลมหายใจของฉันสะดุดตอนได้ยินคำว่า ‘ผู้หญิงของฉัน’ ความดีใจปนโกรธเกรี้ยวตีกันวุ่นในวายสมอง ฉันอยากได้ยินว่าเขาบอกว่าหวงมากแค่ไหนเสมอมา แต่เขาก็ไม่เคยทำกลับพูดมันออกมาตอนหัวใจฉันกำลังจะเปลี่ยน การกระทำของเขามันไม่ต่างจากพวกหวงก้างสักนิดเดียว “นี่มันตัวของฉัน! หัวใจก็เป็นของฉัน! นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งมาห้าม บอกให้ฉันทำหรือไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ปล่อยนะ!”ฉันบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองพลางยันตัวออกห่างแต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยิ่งดึงรัดเอาไว้ ร่างกายส่วนหน้าแนบชิดแผงอกเขาแนบแน่นราวกับจะผนึกเป็นส่วนเดียวกัน “ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รักมัน” “นายอย่ามาทำเป็นรู้ดีกว่าฉันหน่อยเลย” ฉันเน้นทุกถ้อยคำชัดเจนเพื่อหวังจะเอาชนะพลางดิ้นสุดกำลังให้หลุดพ้นจากคนพละกำลังมากกว่าแต่แทบไม่ต่างจากเดิมแม้แต่น้อย กระทั่งเริ่มเหนื่อยและยอมอยู่นิ่งๆ แต่โดยดีเพื่อรวบรวมกำลังอีกรอบตอนเขาเผลอเพื่อจะหาทางเอาตัวออกมาอีกครั้ง “ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าเธอยังรักฉัน” ความร้อนผ่าวเอ่อท้นตรงขอบตา ฉันต้องอ่อนแอทุกครั้งหรือไงนะเมื่อได้ยินหรือตระหนักได้ว่าตัวเองยังรักอีกฝ่ายหมดหัวใจ “ที่ผ่านมา ใช่… ฉันรักนาย แต่อีกไม่นานมันจะไม่เป็นแบบนั้นแล้วเหนือ ฉันจะไม่รักนายอีกแล้ว” ทุกคำช่างสั่นเครือแทบจับใจความไม่ได้ คางสั่นเทา ลำคอตีบตัน “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเตือนเองว่าเธอไม่มีวันทำได้ เธอไม่มีทางเลิกรักฉันได้เด็ดขาดน้ำใส” เมื่อสิ้นประโยคริมฝีปากของเขาก็ประกบลงมาอย่างดูดดื่มเร่าร้อน ลมหายใจของฉันขาดหายเป็นห้วง ไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัวเตรียมรับรสจูบร้อนแรงจากเขา แม้สั่งร่างกายให้พยายามต้านทานแต่ทุกส่วนกลับอ่อนปวกเปียกยากเกินควบคุม เขารู้ทุกจุดอ่อนของฉันและใช้มันเพื่อเอาชนะอย่างง่ายดาย แม้ฉันพยายามควบคุมตัวเองนับพันครั้งให้รู้จักต่อต้านสั่งใจให้แข็งพอจะเลิกรักแต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลยแม้แต่ครั้งเดียว ---------------------------- 3 ตอนพิเศษท้ายเล่ม • ตอนที่ 1 ตั้งแต่วันที่ฉันไม่(กล้า)รักเธอ • ตอนที่ 2 ความจริงของเรื่องค้างคาใจ • ตอนที่ 3 เป็นความรักเสมอไป… Forever be Yours