“เดินไปด้วยกันดีๆ ดีกว่านะ คนอื่นเห็นอาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่ถ้าผมอุ้มคุณไปแล้วล่ะก็ แม่คุณคงได้จับเราแต่งงานกันแน่พรุ่งนี้...” “คุณนี่มัน” เธอทั้งอยากจะกรีดร้องทั้งอยากร้องไห้ ใบหน้าสวยงอง้ำเหมือนเด็กถูกแย่งของเล่น... เพราะเขาเป็นผู้ชายตัวโตกว่าเธอสองเท่า แถมยังเจ้าเล่ห์ เอาแต่ใจบ้าอำนาจอย่างนี้ใช่ไหมเธอถึงได้ตกเป็นเบี้ยล่างของเขาทั้งๆ ที่ไม่ควรจะเป็นอย่างนี้... “ถ้านับหนึ่งถึงสามไม่ไป เราก็อยู่มันที่ห้องนี้นี่แหล่ะ แต่ไม่รับรองนะว่าน้องเตยจะกลับมาตอนไหน ถ้าเกิดมาตอนที่เรากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่ ผมไม่หยุดนะ” “ไม่ต้องขู่บ้าๆ แบบนั้นก็ได้ ฉันไปก็ได้ คุณสัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรฉัน” “ผมทำไม่ได้หรอก ให้นอนกอดกันเฉยๆ ได้ยังไง ผมไม่ได้กามตายด้านนะ” “ก็เมื่อก่อนยังทำได้” “นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนั้นยังเกรงใจคุณ แต่ตอนนี้สถานะเรามันเปลี่ยนไปแล้ว... ผมไม่รับรองหรอกว่าจะไม่ทำอะไรคุณ แต่ผมรับรองว่าจะทำอะไรคุณแน่นอนง่ายกว่านะ หนึ่ง สอง” “นับบ้าอะไรเล่า” เธอถามเขา เพราะเมื่อครู่ฟังที่เขาพูดยังคิดแก้ปัญหาไม่ทัน เขายังมานับหนึ่ง นับสองช้าๆ ให้หัวใจเต้นระทึกอีก “ก็นับให้เวลาคุณตัดสินใจไงเล่าว่าเราจะนอนห้องนี้หรือว่านอนห้องผม...” ตติยาภาอยากกรี๊ด นี่เขาเรียนจิตวิทยาหรือว่าศัลยศาสตร์มากันแน่ถึงได้ใช้หลักจิตวิทยาบังคับเธอเสมอๆ แล้วเธอก็ต้องยอมจำนนเขาแทบทุกครั้งไป... ตอนนี้เธออยากกลั้นใจตายตรงหน้า