นับตั้งแต่เกิดจนวาระสุดท้ายของชีวิตก็อยู่ในเวลา และมีนาฬิกาเป็นเครื่องบ่งบอกเวลา ผู้เขียนอ่านนาฬิกาในชั่วโมงต่างๆแล้วมองชีวิตในลักษณะที่เป็นเข็มนาฬิกาที่เดินไปควบคู่กับเวลาอย่างมีนัยในวาระนั้นๆ เหมือนอ่านวัยต่างๆจากเข็มนาฬิกาที่เดินคู่กันไปกับเวลาแล้วเห็นว่า การเดินวนอยู่ในนาฬิกาก็เหมือนการติดอยู่ในกรอบของนาฬิกาแต่ไม่สามารถย้อนเวลาได้เพราะเวลาจะเดินหน้าอยู่เสมอ ชีวิตจึงผ่านวัยต่างๆไปอย่างไม่สามารถย้อนกลับแต่ก็ยังคงติดอยู่ในสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตเหมือนเข็มนาฬิกาที่เดินวนอยู่ในกรอบนาฬิกา ไม่สามารถผ่านไปโดยไร้สิ่งที่ทำให้วนอยู่ในใจ ผู้เขียนมองนาฬิกาแล้วไม่เสียดายนาฬิกาถ้าถ่านหมดหรือเสียไป เพราะไม่ว่าจะเป็นนาฬิกาเรือนไหนก็เดินวนอย่างนั้นเหมือนกันทุกเรือน และมองเวลาที่ชีวิตเดินไปคู่กันนั้นอย่างนอกกรอบนาฬิกาว่า วัยของคนเรานั้นไม่วนอยู่ในกรอบของนาฬิกาแม้ทุกอย่างจะเกิดขึ้นวนเวียนมาบรรจบเหมือนเข็มนาฬิกาเดินก็ตาม ชีวิตก็ยังต้องมาถึงวาระสุดท้ายในวันหนึ่ง เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าตราบใดที่ยังเดินอยู่ในเวลา นาฬิกาก็ไม่ช่วยให้ยั่งยืนเหนือเวลาเลย หากมีชีวิตที่ไม่วนเหมือนอย่างเข็มนาฬิกาที่เดินมาบรรจบอยู่เสมอ คงเดินไปในเวลาได้อย่างยั่งยืนนาน หรือตราบนานเท่านานเป็นชีวิตที่ไม่หวนกลับสู่วังวนที่มีในโลกหรือพ้นวัฏสงสาร เรื่องเวลา นาฬิกา ชีวิตนี้คงจะทำให้ได้กำลังใจในการเดินไปกับเวลาอย่างมีความสุขเรื่องหนึ่ง และมองเวลาได้โดยยั่งยืนกว่าอ่านนาฬิกาค่ะ