ดินแดนที่พรั่งพร้อมไปด้วยการบริการโลกีย์ของคนที่มีเงินเท่านั้น แล้ว 'นายใหญ่ระฟ้า' ก็เป็นที่หมายตาของใครหลายๆคน นายใหญ่ที่ไม่ได้เต็มใจรับมรดกที่คนเป็นปู่ทิ้งไว้ให้ด้วยความภูมิใจ นายใหญ่ที่ไม่ว่าจะยังไงก็จะไม่แตะเด็กในอาณาจักรของตัวเอง แล้วอะไรกันที่ทำให้ระฟ้าเปลี่ยนใจ เด็กช่างกลในอู่ซ่อมรถเล็กๆอย่างโลมนั้นมีอะไรดี ในเมื่อการพบกันครั้งแรกไม่มีอะไรที่บอกว่าทั้งสองฝ่ายแฮปปี้ ดวงตาดำขลับ หวาน แต่่แฝงไปด้วยรอยหม่นเศร้านั้นสบตากลับมานิ่งสนิท ไม่มีร่องรอยใดๆ ให้เห็นว่าเด็กคนนี้หวาดกลัวหรืือตื่นตกใจที่ทำตัวไร้มารยาทขนาดนี้มาก่อน “มาส่งของหรือไง” “เปล่า” “แล้วมาทำไมที่นี่ ไม่รู้เหรอว่าเป็นที่ส่วนบุคคล” “รู้” น้ำเสียงขุ่นมัวขึ้นจมูก ลำคอตั้งตรง ริมฝีปากเชิดรั้นอย่างคนเอาแต่ใจ ภาพที่เห็นทำให้คนที่อารมณ์ค้างจากการปลุกอารมณ์หญิงสาวที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างๆ นึกอยากจะปะทะคารมด้วยอย่างไม่เคยเป็น มาก่อน นายใหญ่ของที่นี่ไม่ใช่คนที่คลุกคลีกับใครง่ายๆ “งั้นเหรอ แล้วนายมาที่นี่ทำไม รู้หรือเปล่าว่าที่นี่คืออะไร” แอบได้ยินเสียงฮึดฮัดหลุดออกมาจากลำคอ จมูกยับย่นเหมือนถูกดูหมิ่นความรู้นักหนา ถ้าระฟ้าคิดว่าไม่อยากเห็นหน้าหมอนี่ขึ้นมาเมื่อไหร่ รับรองได้ว่าแค่ผิวปากนิดเดียว ผู้ชายที่ผอมแลดูเก้งก้างคนนี้ แหลกละเอียดเป็นปลาป่นอยู่ตรงนี้แน่ๆ “รู้สิ บ่อนของพวกผู้ดี กับที่ฟาดกะหรี่ไฮโซ เค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละ” สิ่งแรกที่ระฟ้ารู้ว่ากิตติศัพท์ของโลมเป็นยังไงคือเด็กคนนี้ปากร้ายและไม่ยอมคน!! ในความแตกต่างที่ไม่น่าจะมาบรรจบกันได้อย่างนี้ จะเกิดรักขึ้นได้ยังไง "โปรดติดตาม"