จุดประสงค์ของการเขียนหนังสือ “ คู่มือการดูจิต 2” ขึ้นมานี้ เกิดจากการที่ผู้เขียนต้องการนำเอาตัวอย่างจากเหตุการณ์จริงของผู้ที่ได้เกิดมีความทุกข์ในรูปแบบต่างๆ ที่ถูกซ่อนตัวเงียบอยู่ในตัวของผู้ป่วยมาวิเคราะห์และเปรียบเทียบกับสายปฏิจจสมุปบาท เพื่อให้ท่านผู้อ่านได้เห็นและเข้าใจในขบวนการของการเกิดทุกข์ทั้งหลายในตัวของพวกเราทุกๆคนว่ามันเป็นไปในรูปแบบใดหรือมีลักษณะเช่นใด ซึ่งความจริงแล้วถ้าเราตั้งใจที่จะสังเกตลักษณะการเกิดขึ้นของความทุกข์ทั้งหลายนั้นให้ดี เราก็จะสามารถเห็นได้ว่ามันมีรูปแบบที่คล้ายๆกัน(ทุกขะลักษณะแบบเดียวกัน) จะแตกต่างกันก็ตรงเรื่องราวเนื้อหาที่ทำให้เกิดมีความทุกข์เหล่านั้นขึ้นมาเท่านั้น แต่เพราะเหตุใดทั้งที่รูปแบบของการเกิดขึ้นของความทุกข์ทั้งหลายมันก็เป็นไปในรูปแบบเดียวกัน คือเกิดมาจาก “เหตุแห่งทุกข์หรือความอยาก” นี้ทั้งสิ้น ทำไมคนส่วนใหญ่จึงยังไม่สามารถที่จะเห็นถึงลักษณะของความทุกข์ทั้งหลายเหล่านี้กันได้เสียที ทั้งๆที่ความทุกข์ที่เกิดมีขึ้นนั้นมันก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในรูปแบบเดิมๆ คำตอบคือคนส่วนใหญ่ยังไม่ทราบและไม่เข้าใจในขบวนการของการเกิดทุกข์และการดับไปของความทุกข์นั้นได้อย่างแท้จริงนั่นเอง เพราะในขณะที่ยังแข็งแรงและมีความสุขดีอยู่คนส่วนใหญ่ก็มักจะพากันมองข้าม ไม่ได้เห็นและให้ความสำคัญที่จะเรียนรู้ขบวนการทางจิตนี้กันอย่างจริงจัง ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่ต้องพบเจอกับความทุกข์ที่หนักเข้า ทั้งร่างกายและจิตใจก็มักจะไม่เอื้ออำนวยต่อการที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่เป็นประโยชน์อันมหาศาลนี้เสียแล้ว และเพราะการเรียนรู้ธรรมะหรือการเรียนรู้อะไรก็ตามที่เรายังไม่คุ้นเคย เราจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้เวลากับสิ่งนั้นให้มากพอ โดยการหมั่นฝึกฝน ทบทวน ทำความเข้าใจเพื่อที่จะได้เกิดความคุ้นเคยและเข้าใจในเนื้อหาของความรู้นั้นได้อย่างแท้จริง ดังนั้นเมื่อไม่ได้สั่งสมความรู้ ความเข้าใจ โดยการหมั่นศึกษาและปฏิบัติธรรมมามากพอผลจึงทำให้ผู้ที่ต้องเผชิญกับความทุกข์ที่หนักมากๆจึงมักจะไม่สามารถที่จะนำพาตัวเองออกมาจากความทุกข์ที่ต้องเผชิญอยู่นั้นได้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ก็ต้องนับว่าเป็นความประมาทของพวกเขาเหล่านั้นที่ไม่ได้ให้ความสนใจที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่สำคัญและเร่งด่วนอย่างมากในการที่มาเกิดเป็นมนุษย์ในภพชาตินี้ ตามที่พระพุทธองค์ได้ทรงตรัสไว้ว่า อริยสัจสี่ เป็นสิ่งสำคัญเร่งด่วนขนาดที่ถ้ามีไฟไหม้อยู่บนศีรษะ ยังทรงสั่งให้รีบเร่งเรียนรู้อริยสัจสี่ให้เข้าใจให้ได้ ก่อนที่จะไปดับไฟบนหัวนั้น ดังนั้นผู้ที่มีปัญญาและสามารถเข้าใจในสัจจะธรรมข้อนี้ ได้จึงควรที่จะต้องเร่งมือเรียนรู้ขบวนการทางจิตหรือสายปฏิจจสมุปบาท และหัวข้อธรรมที่สำคัญอื่นๆให้เข้าใจให้ได้ก่อนที่จะต้องไปพบกับความทุกข์ที่หนักหนาสาหัสเข้า เพื่อจะได้เกิดมีปัญญาญาณที่จะใช้แก้ไขปัญหาแห่งความทุกข์ต่างๆนั้นได้อย่างถูกวิธี เพื่อที่ความทุกข์นั้นๆจะได้ไม่ลุกลามบานปลายกลายเป็นความทุกข์สะสมที่ไม่สามารถจะแก้ไขได้อีกต่อไป