ตากิ่งกับตาเดือนวัยห้าสิบเศษได้ชื่อว่าเป็นสองเกลอคอสุราประจำตำบล พอเมาได้ที่ก็ประกาศก้องในร้านเจ๊กตงว่าพวกแกไม่กลัวผี อยากจะไปลองดีที่ศาลายาตอนกลางคืนให้รู้ดีรู้ชั่วไป...ผีมันจะเก่งกว่าคนไป ได้ยังไง?
คนอื่นๆ หาว่าแกดีแต่ปากเห็นพูดมานานแล้วแต่ไม่เคยไปที่นั่นแม้แต่ครั้งเดียว!           สองเกลอขี้เมาจึงรับท้าทันที โดยมีข้อแม้ว่าถ้าพวกแกไปดวดเหล้าที่นั่นได้ถึงสามทุ่ม คนท้าจะต้องเลี้ยงเหล้าแกไม่อั้น...คนอื่นๆ ก็ตกลงทันทีเพราะอยากจะเห็นคนจริงเช่นกัน  พอดีคืนนั้น พระจันทร์ข้างแรมเพิ่งจะขึ้น ตากิ่งกับตาเดือนหิ้วขวดเหล้าเดินหัวเราะต่อกระซิกไปจนถึงศาลาริมน้ำ ท่ามกลางความเงียบและวังเวงอย่างเหลือเชื่อของสรรพสิ่งรอบกาย       สองเกลอ นั่งโจ้เหล้ากัน พลันก็เหลียวมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นอะไร... แต่ตาเดือนกลับตาไวหันไปเห็นใครกำลังยืนตะคุ่มๆ อยู่ที่หัวบันไดก็ร้องบอกเพื่อน แต่ตากิ่งหันไปมองก็ไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว ทั้งสองถกเถียงหาข้อสรุปกันอยู่ไม่นาน ก็ต้องผงะ สติเตลิดแทบไม่เป็นสมประดี เมื่อหันไปเห็นภาพ... ร่างขาวๆ ในผ้าตราสังเป็นสิบๆ ร่างนั่งเบียดเสียดกันจ้องเขม็งมาเป็นตาเดียวกัน ท่ามกลางเสียงคร่ำครวญโอดโอยโหยหวนราวกับตกอยู่ในนรกอเวจี สองเกลอร้องจ้าโจนผลุงลงจากศาลา วิ่งล้มลุกคลุกคลานจนสิ้นสติ