รอยสวาททะเลทราย โดย...บัวริน อารัมภบท บ้านทั้งบ้านเงียบเชียบ ปกติก็เงียบอยู่แล้ว เลยยิ่งเงียบกันไปใหญ่ เขมม์จิรารอจนดึก ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเดินย่องไปหาของกินในครัว คนของเขาคงกลับบ้านไปหมดแล้ว ส่วนมากก็แค่มาทำงานแล้วก็กลับ บ้านนั้นเลยเหลืออยู่เพียงเธอและเขา มีของกินในตู้ บอกตัวเองว่า ถ้าได้กินอะไรหนักท้องเข้าไปบ้างคงทำให้รู้สึกดีขึ้น เขมม์จิรายักไหล่ หาอะไรกินดีกว่า “ทำอะไรนะ!”เสียงห้าวดังมาจากข้างหลังทำเอาเขมม์จิราอึ้งไปเลยทีเดียว เธอมองเขา ก่อนจะรีบหลบตาเขาพัลวัน แก้มแดงปลั่งด้วยความเขินอาย “เอ่อ...ฉัน...ฉัน...” “หิวเหรอ?” “เอ่อ...” “มีอะไรกินไหม ยังห่วงอยู่เลยว่าทำไมถึงกินน้อย”เขาเดินเข้ามาหา เธอใจเต้นแรง รีบถอยออกไปทันที“หรือว่ากินอาหารของเราไม่ได้ อยากกินบะหมี่ไหม ผมทำให้”เขาพูด ด้วยน้ำเสียงแบบที่ทำให้เขมม์จิราต้องกระพริบตา ไม่คิดว่าเขาจะห่วงเธอด้วย “เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ” “ไม่เป็นไรยังไง คุณกินน้อย คงกินอาหารพื้นเมืองไม่เป็นซินะ พรุ่งนี้จะให้เขาหาแม่ครัวคนไทยมาให้”เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย เธอรีบพูดปฏิเสธออกไปทันที “อย่าเลยค่ะ ลำบากเปล่าๆ” “ไม่ลำบากหรอก ถ้าคุณไม่สบายไปลำบากกว่า” อ๋อ เขากลัวว่าจะไม่มีใครผลิตคนมาแทนที่น้องสาวเขาซินะ หญิงสาวคิดอย่างอดน้อยใจเขาไม่ได้ เขาต้มบะหมี่ให้เธอ เขมม์จิรารู้สึกแปลกๆพิกล ที่มีคนตัวใหญ่ๆมาคอยทำอะไรให้แบบนี้ เธอไม่อยากใช้คนของเขา รำคาญๆที่สื่อสารกันไม่ค่อยเข้าใจ เธอต้องทำมือทำไม้บอกคนของเขา จนเมื่อยมือ สุดท้ายก็เลยทำเองซะดีกว่า เธอลอบมองเขา อดคิดไม่ได้ว่าเขาเคยทำอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ เขาดูตัวใหญ่ รูปงาม แล้วก็ดูทรงพลังอำนาจมากๆ เขาดูแปลกตาในยามทำครัวแบบนี้ เธออดมองเขาด้วยสายตาหลงใหลไม่ได้ ดูเหมือนว่าใจเจ้ากรรมของเธอกำลังทรยศเธอเข้าให้แล้ว เขมม์จิราพูดไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมบุรุษรูปงามตรงหน้าถึงได้สร้างความลุ่มหลงให้เธอมากถึงเพียงนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเคยทั้งเกลียด ทั้งกลัวเขา เธอเพิ่งรู้จักเขาไม่นาน แต่กลับรู้สึกผูกพันเขาในเวลาอันรวดเร็ว ราวกับร่างกายของเธอสร้างมาเพื่อเป็นของเขา เธอรู้สึกอยากให้เขาสัมผัสทุกครั้ง เมื่อมีเขาอยู่ใกล้ อยากเข้าสู่อ้อมแขนของเขา และรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาเหมือนเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเธอ เขาอยู่ใกล้ รักด้วยใจ บัวริน