กับพรรณรายเธอไม่ต้องเสแสร้งเก็บความรู้สึกใดๆ แม้แต่ในยามที่อ่อนแอและอยากร้องไห้ กับอ้อมอกของสาวใหญ่คนนี้เธอสามารถปลดปล่อยความกดดันต่างๆ ออกมาได้อย่างเต็มที่ แต่นั่นคือความรักหรือเปล่ารติก็ไม่อาจบอกตัวเองได้ เธอรู้สึกแค่ว่ามีความผูกพันกับผู้หญิงคนนี้มาก เป็นคนซึ่งทำให้เธอมีความมั่นคงทางจิตใจและเป็นที่พึ่งพิงในยามอ่อนล้าและอ่อนแอ ต่างจากความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงอีกคนที่ทำให้เธอคิดถึงและอยากอยู่ใกล้ชิดตลอดเวลา ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่เดือน ยังไม่พอเมื่อมีคนมาติดพันเช่นที่เห็นร้อยแก้วนั่งรถมากับภาวีเมื่อเช้านี้ ความหงุดหงิดใจบังเกิดขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ ทั้งๆ ที่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับร้อยแก้วเป็นแค่ลูกศิษย์กับอาจารย์เท่านั้น มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอเช่นนั้นหรือ