"ป้าเจนคะ ป้าเห็นของชิ้นนี้เป็นอะไรคะ" ลูนาเอ่ยด้วยความสงสัย "เป็นกล่องยุโรปโบราณค่ะคุณหนู" ป้าเจนเอ่ยพลางมองกล่องไม้สีดำทรงหกเหลี่ยม "ค่ะ ป้าไปทำงานได้เลยค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการตรงนี้เองค่ะ" ลูนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเห็นป้าเจนเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธออีกคน หลังจากป้าเจนออกจากห้องแล้วนั้น ลูนาก็เดินสำรวจโลงศพสีดำในสายตาเธอ แต่ทำไมในสายตาคนอื่นมันเป็นเพียงแค่กล่องไม้ธรรมดา ๆ ประวัติของกล่องไม้ก็ทราบแค่ว่ามาจากยุโรป แต่ไม่ทราบที่มาแน่ชัด เธอเดินลูบไล้มือของเธอไปทั่วโลงศพ จนไปถูกขอบโลงที่ถูกแกะสลักไว้บาดมือเข้า แล้วเลือดของหญิงสาวบริสุทธิ์ก็หยดลงที่โลงศพไม้ ทำให้ลูนารีบยกมือขึ้นมาดูแผลที่มือของตนและรีบไปจัดการกับแผลนั้น หญิงสาวตัวซีดขาวที่นอนหลับใหลอยู่ในโลงของเธอมายาวนานได้ลืมตาขึ้น ดวงตาเธอเป็นสีแดง เธอได้ออกจากโลงศพของเธอแล้วมองสำรวจไปรอบ ๆ ว่าที่แห่งนี้คือที่ใดกัน จากนั้นเธอต้องรีบพรางกายโดยพลันเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ ขณะที่เธอกำลังสำรวจภายในห้อง ทุกอย่างแปลกตาไปหมดสำหรับเธอ เมื่อลูนาเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเธอ พร้อมกับเห็นผ้าพันแผลที่มือของลูนา ทำให้วิกตอเรียยิ้มมุมปากแยกเขี้ยวขาวคมของเธอออกมา 'เธอสินะที่เป็นคนปลุกฉันขึ้นมา' วิกตอเรียเอ่ยในใจ พลางยืนมองหญิงสาวใบหน้าสวยราวเทพธิดานางฟ้า ผมยาวสีดำสนิท หุ่นทรวดทรงสาวงาม ปากเล็กเป็นกระจับสีผลตำลึงสุก มือที่ลูบไล้อยู่ที่ฝาโลงของวิกตอเรียก็เล็กสวย นิ้วของเธอนั้นเรียวยาวราวลำเทียน ขาเธอช่างเรียวยาวขาวดั่งหยวกกล้วย ลูนาพยายามเปิดฝาโลงศพออกแต่ก็ไม่สามารถเปิดออกมาได้ ส่วนวิกตอเรียที่อำพรางกายอยู่นั้น จึงยืนสำรวจลูนาว่าอยากจะเปิดฝาโลงนั่นไปทำไม วิกตอเรียที่พรางกายอยู่จึงเดินไปเปิดฝาโลงของตนเอง พอฝาโลงเปิดเอง จึงทำให้ลูนาต้องตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เมื่อรวบรวมสติกลับมาได้ ลูนาจึงเดินไปดูภายในโลงอันว่างเปล่า ลูนาจึงคิดเข้าไปนอน ลูนาคิดว่าดีไม่น้อยหากเธอตายไปแล้วได้นอนในโลงศพนี้ โลงศพแกะสลักสวยงามสีดำทรงหกเหลี่ยม "หยุดความคิดนั้นไปเลยนะ" วิกตอเรียปรากฏกายขึ้นแล้วยืนอยู่แนบชิดกายด้านหลังของลูนา ทั้งใช้มือขาวซีดและเย็นยะเยือกปิดปากของลูนาไว้ "เธอห้ามเข้าไปนอนในนั้นถ้าไม่อยากถูกฉันดูดเลือดของเธอ" วิกตอเรียเอ่ยเสียงแหบพร่าข้างใบหูของหญิงสาว ลูนาตัวสั่นและยืนแข็งทื่อ เพราะร่างกายหญิงสาวข้างหลังของเธอตัวเย็นเฉียบ วิกตอเรียเห็นหญิงสาวหวาดกลัว เธอจึงเก็บเล็บเก็บเขี้ยวและปรับสายตาให้เป็นสีปกติ แล้วค่อย ๆ ปล่อยมือที่ปิดปากลูนาอยู่ "คุณคือใครคะ" ลูนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว และค่อย ๆ หันหลังกลับมามองผู้หญิงสูงหุ่นดีตัวขาวซีดดูเยือกเย็นตาสีอำพัน "เธอปลุกฉันขึ้นมา บอกฉันทีสิว่านี่เป็นปีอะไร" "คริสต์ศักราชสองพันยี่สิบสองค่ะ" ลูนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น ในขณะที่วิกตอเรียจับมือของลูนาและเปิดผ้าพันแผล แล้วใช้ปลายลิ้นเลียที่แผลของลูนา แผลค่อย ๆ จางหายไปในทันที ทำให้ลูนาถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น และใจเต้นกับสัมผัสของหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก