การเขียนหนังสือเล่มนี้ เขียนด้วยใจรักสำนึกถึงความงดงามในพระบารมีที่ซาบซึ้งตรึงใจ นอนคิดหลายครั้ง จนความคิดตกผลึก ช้าลงมือเขียน ทบทวน ปรับแก้ ว่าได้ร้อยรัด จัดดอกไม้ลงในแจกันใจได้อย่างเหมาะสมเพียงใด ให้เรื่องทุกเรื่อง เป็นแรงดลใจ ให้เราใฝ่ดี ทำหน้าที่ตนเองให้ดีที่สุด ถึงแม้พระองค์จะเสด็จสู่สวรรคาลัยแล้ว แต่แสงแห่งความเมตตาห่วงใย คนไทยยังไม่ลืม แสง ยังส่องสวางกลางใจไทยทั้งปวงตลอดนิรันดร์ ทุกพระบาทที่ยาตราไปในทุกท้องถิ่น แทนที่พระองค์จะประทับอยู่ในพระราชวังอย่างสุขสำราญ พระองค์ยอมเหน็ดเหนื่อยในการเสด็จเยี่ยมประชาชนชาวไทย พระเสโทไหลหลั่งเป็นหยดคือพลังหนุนใจให้เรารักพระองค์ยิ่งขึ้น ทำไมพระองค์ต้องเสด็จไปตามป่าเขา ลำเนาไพรในท้องถิ่นที่กันดาร มิใช่เพราะความรักที่พระองค์มีต่อคนไทยหรือ