เมื่อเขาทวงบุญคุณด้วยร่างกายทำให้เธอกลายเป็นคนไร้หัวใจ “อารุณเหรอ กอดหน่อยอยากกอด คิดถึง” เขาพูดแล้วยิ้มราวกับไม่ได้เมาเลยแม้แต่นิดเดียว “ไม่ค่ะ หนูจะไปนอนด้านนอก” แสงอรุณดิ้นไปมาแต่เขาก็ยังกอดไว้แน่นพร้อมกับแนบแก้มมาชิดพวงแก้มเนียน “อย่าทำหนูนะคะหนูกลัว ปล่อยหนูเถอะ บุญคุณที่มีหนูไม่เคยลืมค่ะหนูสัญญาจะทดแทนให้แต่ตอนนี้ปล่อยหนูเถอะ” “ม่าย กอดหน่อย” “ไม่ค่ะปล่อยๆ” น้ำเสียงของแสงอรุณแข็งกร้าวขึ้นทันที “กอดโท้ดแทนบุญคุณทามม่ายด้ายหรืองาย” “หนูไม่ต้องการแบบนี้ปล่อยหนูเถอะค่ะหนูขอร้อง” แม้ว่าจะรู้สึกกับเขามากกว่าคนที่มีพระคุณแต่การทดแทนบุญคุณแบบเอาตัวเข้าแลกไม่ใช่วิธีที่แสงอรุณเลือกใช้ “หึ ฟูมฟากต้างแต่สิบห้าแตะนิดหน่อยม่ายด้าย ง้าน…อาวทามเมียก็โจบ”