“พริกครับ ฟังอาก่อนได้ไหม” ภาคิไนยเอ่ยเสียงเบา มือไม้สั่น พยายามตั้งสติให้มั่น เขาจะต้องส่งพิจิกาไปอยู่ที่อื่น เธอจะต้องไปเพื่ออนาคตที่รออยู่ จะมาอยู่กับเขาแบบนี้ไม่ได้ บัวและธิชาพูดถูกแล้ว เขาต้องทำเพื่อพิจิกาเอง “คุณอาขา คุณอาทำใจได้เหรอคะที่จะปล่อยพริกไป คุณอาไม่รักพริกแล้วเหรอคะ” พิจิกากอดเอว เงยหน้าขึ้นมองภาคิไนยด้วยน้ำตา สายตาที่ทอดมองไปนั้นเต็มไปด้วยความน้อยใจ เสียใจ สับสน วุ่นวายใจ และ ความเศร้าโศกโหยหาปะปนผสมผสานเต็มไปหมด “อา…คือว่า...อา” ภาคิไนยเริ่มใจอ่อนลงทุกทีเมื่อเห็นดวงหน้าสวยร้องไห้จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด ตัดสินใจไม่ถูกได้แต่กอดร่าง บอบบางที่สะอื้นไห้เอาไว้ในอ้อมกอดแน่นอย่างหวงแหน “บอกพริกสิคะว่าคุณอาไม่ต้องการพริกแล้ว พริกจะได้ไป” พิจิกาเอ่ยถามซ้ำ ยื่นหน้าเข้าไปหาจนปลายจมูกสัมผัสกับจมูกโด่งคมสันของเขา คลอเคลียอยู่แถวใบหน้าคมคาย หัวใจสั่นระรัว อยากได้ความรักจากภาคิไนยเหลือเกิน แต่ทำไมเขาถึงได้ขับไล่ไสส่งเธอนัก “พริกของอา” ภาคิไนยทนไม่ไหว พรมจูบไปทั่วหน้าซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ประกบปากลงไปที่กลีบปากนุ่มอย่างสุดรัก เขาจะปล่อยให้ พิจิกาไปได้อย่างไร ถ้าตัวเองก็ยังตัดใจไม่ได้ขนาดนี้