“ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว อ้อ... เดี๋ยวสิ!” เขาเดินไปเก็บเสื้อผ้าของหญิงสาว ที่กระจายเต็มพื้นด้วยฝีมือเขา มาโยนใส่หน้าเธอ หญิงสาวหลบแทบไม่ทัน รู้สึกอับอายราวกับตัวเองเป็นผู้หญิงขายบริการที่หมดหน้าที่แล้ว แต่ค่าตอบแทบที่ตนเองได้รับ คือความแค้นที่ตัวเธอไม่ได้ก่อ วันใหม่ก้มลงเก็บเสื้อผ้าทุกชิ้นน้ำตาก็ร่วงเผาะ เมื่อรวบรวมได้ทุกอย่างก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง โดยไม่หันมามองหน้าคนใจร้าย ที่ทำตัวเหมือนพ่อพระหยิบยื่นงานดีๆ ให้ แต่สุดท้าย... เขาเป็นยิ่งกว่าซาตานในคราบนักบุญ “อย่าเที่ยวไปโพนทะนาบอกใครล่ะว่าเป็นเมียฉัน เพราะคนอย่างเธอเป็นได้มากสุด ก็แค่ผู้หญิงบำบัดความใคร่ ที่ฉันเหมาจ่ายเป็นเงิน!”