เขาต้องกลับญี่ปุ่น .ส่วนเรา ก็กลับเมืองไทย ทุกอย่าง มันก็จะ..จบลง แค่นี้เอง.. เขาพาเธอขึ้นรถไฟใต้ดิน ท่ายืนจับห่วงใกล้เธอ ดูจะระแวดระวังกลัวเธอเซหรือถลา สีหน้าขรึมมีรอยคิดตลอดเวลา เดี๋ยวๆก็ถอนใจเสียที พอเด็กสาวเหลือบตามอง เขาก็กระตุกยิ้ม “เดี๋ยวเตรียมลงนะ เดินเที่ยวได้ตลอดถนน หิวก็แวะทานอาหาร มีของขายเยอะ แน่ใจหรือเปล่าว่า เดินแล้วจะไม่หลงไปไหน “ “ฉันมีแผนที่กับมีเบอร์โทรศัพท์คุณ “ มือใหญ่แตะมาที่ต้นแขนเธอ ก้มลงพูดเสียงเบา นับเป็นไออุ่นแรกที่อรอินทร์ได้สัมผัส เป็นไอหอมจากปากที่มีฟันสวยนั่นแหละ “ดูแลตัวเองดีๆนะ ผมเสร็จธุระจะรีบโทร.หาคุณ “