ผีนางรำ เสียงปี่พาทย์ดังขึ้นกลางดึก ปลุกให้เชนนักเขียนหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา ทั้งที่เพิ่งจะนอนได้แค่ชั่วโมงกว่าๆ เท่านั้นเอง เขามองดูเวลาจากนาฬิกาที่แขวนเอาไว้ข้างฝาผนังแล้วเอามือปิดปากหาวเบาๆ แล้วลุกขึ้นร่างสูงใหญ่เดินไปที่หน้าต่าง มองฝ่าความมืดออกในยามราตรี ‘เรามาพักอยู่บ้านกลางป่าอย่างนี้ ยังมีวงปี่พาทย์มาเล่นอีก แล้วเล่นที่ไหนนะ’ ชายหนุ่มยังคงสงสัยต่อสิ่งที่ได้ยิน ไม่ว่าจะมองไปทางไหนมีแต่ความมืด บ้านที่เขาพักปลูกอยู่โดดเดี่ยวใกล้กับภูเขา มีลานหินอยู่ทางด้านหลัง นอกนั้นมีแต่ต้นสัก บ้านของลุงซึ่งเป็นพี่ชายของพ่อปลูกไว้เป็นที่พักตากอากาศ นานๆ จะมาสักครั้ง เมื่อเขาต้องการสถานที่เงียบๆ ที่จะเขียนนวนิยายจึงขออนุญาตลุงแล้วเดินทางขึ้นเหนือ ซึ่งต้องใช้เวลาพอสมควร “เราต้องออกไปดู” หลังจากชายหนุ่มรออยู่ชั่วครู่ เสียงปี่พาทย์ยังคงบรรเลงต่อ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขาจึงลงจากบ้าน เดินไปยังที่มาของเสียงจึงรู้ว่าอยู่ทางด้านหลังจากบ้านพักซึ่งเป็นลานหิน ยิ่งก้าวเข้าไปใกล้เท่าไร เสียงนั้นยังคงดังมากขึ้น เขารู้ว่ามาถูกทางแล้ว “นั่นมันอะไร” เชนตกตะลึงเมื่อมองไปที่ลานหิน หญิงสาวหน้าตาสวย สวมชุดนางรำ และสวมชฎาไว้บนศีรษะ เธอกำลังฟ้อนรำท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่างด้านหลังคือวงปี่พาทย์กำลังบรรเลงเพลงท่วงทำนองโหยหวน ขณะเดียวกันนางรำยังคงรำไทยอย่างอ่อนช้อย เชนยืนดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเสียงปี่พาทย์หยุด นางรำย่อตัวยกมือไหว้แล้วเงยหน้าขึ้น สบตาซึ่งเชนมีความรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เธอสวย ดวงตาดำวาว “คุณ คุณเป็นใคร” จู่ๆ เอ่ยถามหญิงคนนั้น บัดนี้ยิ้มน้อยๆ สีหน้าหวานซึ้ง กลิ่นดอกจำปีซึ่งด้านล่างของชายพวงมาลัยที่เธอห้อยเอาไว้ข้างชฎาโชยเข้าจมูก เขารู้ว่าหอมอย่างเหลือเกิน “สวัสดี ฉันชื่อเอื้องดาว” “เอื้องดาว คุณรำไทยได้สวยมาก แล้วรำเนื่องในวันอะไร” เชนถามด้วยความสงสัย ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหญิงสาวตลอดเวลา เห็นถึงความสวยงาม จิ้มลิ้มพริ้มเพรา โดยลืมไปว่ามีผู้เล่นปี่พาทย์อยู่ข้างหลัง บัดนี้ได้สลายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือแต่เอื้องดาวนางรำแสนสวยเพียงผู้เดียว “ทุกคืนวันเพ็ญฉันจะมารำขอบคุณผีปู่ย่าที่ช่วยคุ้มครอง ให้ฉันอยู่ยืนยาวมาจนถึงทุกวันนี้” “อยู่ยืนยาว หมายความว่าไง” เชนทำหน้าฉงนเมื่อได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูด ซึ่งเต็มไปด้วยปริศนาที่ ไม่อาจหาความกระจ่างได้ “อย่าใส่ใจเลย รู้แต่เพียงว่า ฉันอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขมากที่สุดก็พอแล้ว” “ครับ ผมดีใจที่ได้เห็นการรำอย่างสวยงาม ความจริงทางเหนือ น่าจะเป็นฟ้อน แต่คุณเอื้องดาวรำไทย” “ฉันรำได้ทุกภาค” “คุณรำจบลงแล้วใช่ไหมครับ” หนุ่มชาวกรุงถามสาวเหนือในยามวิกาล เธอหัวเราะเพียงเบาๆ